Het zou vanmiddag pas wat opklaren, maar tot onze verrassing scheen de zon vanmorgen al gezellig. Dus we gingen onverwachts op pad, naar het Leersumse Veld. We reden de ‘berg’ op naar Elst en daar belandden we in een mysterieus mistige wereld. Huh, in het Veen is het zonnig en geen mistflard te bekennen… We besloten toch maar door te rijden, op hoop van zegen. Amerongen was ook nog gehuld in dichte mist, pas richting de Leersumse bossen trok het weer open. Bijzonder, deze zeer lokale diverse weertypes.
We lopen het bos in en worden verrast door deze boomdecoratie. Daar zit vast een verhaal achter.
De zonnestralen geven zo’n mooi effect aan het landschap, het is volop genieten onderweg!
Ook in het open veld is het fraai door de toch nog wat mistige bomenrij en het opgewarmde heideveld.
Het verschil tussen ‘bevroren en ontdooid’ was op veel plekken opvallend zichtbaar:
Het water van de Leersumse Plassen was buiten de oevers getreden en er lag een dun laagje ijs op. We hoorden het fragiele ijs ‘zingen’. Een soort pingelend geluid, lastig om uit te leggen. Het was in ieder geval prachtig!
Vanwege de dunne ijslaag was het gevallen blad eronder nog goed zichtbaar:
We zijn hier al vaak geweest en toch is het telkens weer anders. Dit vennetje ziet er ineens feeëriek uit vanwege de zijwaartse lichtinval.
De route terug zijn we door het bos gelopen, sommige paden waren erg modderig. Maar omdat de grond nog bevroren was, kon je het beste op de harde kluiten stappen en zo een beetje zigzaggend over het draspad lopen. Ook het normaal zachte gele zand was hard en dat liep een stuk makkelijker. Alleen oppassen dat je je niet verzwikt. Onderwijl hoorden we steeds een soort gedrup, alsof het lichtjes regende. Het waren echter geen waterdruppels die uit de bomen kwamen zetten, maar ijsfragmenten. Overal lagen dit soort miniscule ijsstukjes op de grond. Apart.
Ik sluit af met een sfeerimpressie van onze boswandeling. De paden op, de lanen in en laat je verrassen.
