Weinig kans op zon. Maar weinig is niet niets. Dus donderdag voor zonsopkomst richting Binnenveld getogen. Er was flink wat bewolking. Toch ook wel open plekken in het hemelruim, dus ik verwachtte wel iets te zien van het begin van de dag. Het duurde en het duurde maar. Op een gegeven moment haalde ik zelfs mijn telefoon tevoorschijn om te kijken hoe laat het was. Want de zon was in geen velden of wegen te bekennen. Ook geen kleuren in de lucht. Tot ik de andere kant op keek. Ah, dat bedoel ik. Weinig is zeker wel iets:
Even later brak er ook wat zonneschijn door de dikke bewolking en zorgde voor een mooie reflectie in het water.
Bij de Kooiweg zag ik vier grutto’s. Het is nog mondjesmaat, maar ze zijn in ieder geval terug van weggeweest. Nu nog wachten op de rest. En dan kan het gruttogruttogrut beginnen.
De wulpen zijn al wel volop aan het baltsen. Eerst met flinke vleugelslagen omhoog en dan met een boogje ‘uit-zweven’. Ondertussen natuurlijk wel je stem laten horen en weer door, omhoog, boogje en zoef naar beneden. Het licht was wat ingewikkeld dus ik heb zwart-witversies van de afbeeldingen gemaakt. Het ging me erom de baltsvlucht te laten zien.
Er waren nog meer vogeltjes volop in beweging zoals deze sijsjes. Met hun pincetsnaveltje kunnen ze bij de zaden van de katjes komen. Ondertussen kwebbelen ze erop los. Gezellige beestjes!
Vanochtend nog een keer vroeg op pad gegaan. Dat doe ik toch het liefst, lekker rustig en heerlijk om de dag te zien en horen ontwaken. Al vrij snel onderweg fiets ik door een parkje. De lantaarns branden, maar dan in een eco-stand. Zodra je in de buurt komt, gaat de lamp feller branden. Een leuke ervaring om het pad voor je steeds te zien oplichten.
Wederom veel bewolking. De maan kreeg eventjes kans om door te breken, maar al snel werd hij weer toegedekt.
De fiets heb ik bij een hek geparkeerd om daarna een aantal kilometer te voet af te leggen. Ook wel eens fijn om het gebied door te wandelen. Dat geeft toch weer een andere ‘vibe’. Bij de ral-sloot extra goed opletten. Ze zitten er echt wel, toch zie ik ze lang niet altijd. De afgelopen weken was het speuren in ieder geval zonder succes. Misschien vandaag kans op succes… En jawel hoor, tussen de stengels zag ik wat beweging. De waterral bleef in de vegetatie scharrelen, maar wel met een duidelijke looprichting naar rechts. Ik liep wat verder door naar een plek waar minder riet in de kant stond en hoopte dat de ral daar langs zou lopen. Dan had ik in ieder geval een paar ‘schone’ kiekjes. Laat de ral nou pal voor mijn neus het water inlopen en lekker zijn gang gaan, op zoek naar iets eetbaars.
Dat is toch wel even genieten geblazen. Plots komt er nog een exemplaar aanlopen. Die liet zich niet goed bekijken, maar maakte des te meer kabaal. Want het geluid van een waterral kun je vergelijken met het gegil van een speenvarken. Niet charmant, wel overduidelijk. Ondertussen had ik ook wel genoeg plaatjes geschoten van de eerste.
Tijd om richting de fiets te gaan. Daar zat als hekkensluiter nog een fraaie graspieper me op te wachten. Klein maar fijn!
