Vanochtend zou ik gaan werken maar dat liep wat anders. Onverwachts vandaag een vrije dag en ik had het huis al aan kant. Dus dan hoef ik niet lang na te denken, wat ik met die vrije tijd ineens moet doen: op naar het Binnenveld. Afgelopen weekend ook al erop uit geweest maar dat niet verwerkt in een blog. Toch nog even een eervolle vermelding van de eerste boerenzwaluw dit seizoen (voor mij dan) die ik gisteren ergens op een dijk (we waren aan het toeren) over zag komen.
Terug naar vanmorgen, ik was net in het buitengebied en hoor daar een gekwetter met een soort knettertje erin. Jawel, weer een boerenzwaluw en deze kan ik wel op de foto zetten:
Bij de Kooiweg aangekomen is er genoeg levendigheid in de lucht en op het land. Vooral de grutto’s maken indruk met hun prachtige baltsvluchten. Een feest om naar te kijken! En te luisteren.
Of de graspieper die een wel heel bijzondere pose aanneemt. Lijkt wel een cetti’s zanger met die staart zo omhoog. Of de wulp dan, die als een kolobri in de lucht hangt. Omdat dit wat artistiekerige opnames zijn, heb ik ze naar zwart-wit omgezet:
En dan kom ik bij de sloot. Huh, wat zwemt daar nou? Een eend met een witte streep op de kop… die heb ik nog niet vaak gezien, een zomertaling. En dan ook nog eens de weerspiegeling van dat gouden riet in het water, genieten.
Teruglopend naar de fiets kijk ik af en toe ook nog eens achterom en daar zie ik een roofvogel overkomen. Ver weg, dus snel wat foto’s maken en thuis goed bekijken. Blijkt een bruine kiekendief te zijn, het mannetje. Even later nog een jager, die meteen wordt belaagd door een zwarte kraai en de grutto komt ook even verhaal halen. Maar ja, waar hebben we mee te maken. Het is een kiekendief, maar niet de bruine. Deze heeft een witte streep op de stuit. Ik heb hulptroepen ingeschakeld en de uitkomst is: een blauwe kiekendief, vrouwtje.
Bij het jagers-clubhuis natuurlijk onder de pannen gekeken of de steenuil er was. En jawel hoor, een klein stukje uil is nog zichtbaar. Ik scan de dakgoot verder af en tot mijn verbazing tref ik een tweede uil aan, helemaal aan het andere eind van de goot. Die hebben elkaar dus weer gevonden, hopelijk komen er nakomelingen van dit koppel.
Er stonden een aantal mannen op de plek waar ik al vaker een blauwborst heb gezien, gelukkig gingen zij net weg en zo keerde de rust wat terug. Het duurde even maar jazeker, daar was die weer. ‘Mijn’ blauwborst, die zich ook nog ’s even flink uitsloof met poetsen en poseren:
Op de terugweg nog een lepelaar gespot die een deftige hoofdknik lijkt te maken en in het riet geen kleine karekiet maar een tjiftjaf.
