We zijn hard op weg om heuse wildspotters te worden. Want hoewel we nog steeds gericht zijn op onze gevederde vrienden, komt er steeds meer wild op ons pad. Geen probleem natuurlijk, hoewel het wel een andere tak van sport is. En je hebt er iets meer lef voor nodig. Maar laat ik beginnen bij het begin. Er was een roerdomp gesignaleerd bij Palmerswaard in Rhenen. Nu is het daar door de grote Galloway-runderen vaak een enorme modderboel, omdat zij het pad helemaal aan gort lopen. Maar vanwege de bevroren grond, was het vandaag prima te doen. Het was er kaal en er viel weinig vogelactiviteit te bespeuren. Toen zagen we een aantal Galloway’s, geen verrassing om die tegen te komen. Maar er scharrelde wild tussen, namelijk een everzwijn. Hij leek wat schuw en verborg zich achter een grote Galloway, die op ons af kwam lopen. De ever kreeg moed en liep achter zijn beschermer aan onze kant op (Jeff heeft de rechter foto gemaakt, waarop dit goed te zien is). Tja, dan sta je toch wel even gek te kijken. Geweldig om dit zo mee te maken, maar ik vond het ook wel eng. Want wat gaan ze doen? Lopen ze door en ons omver of zijn ze alleen nieuwsgierig?
Everzwijnen zijn helemaal niet zulke fraai ogende dieren. Vreemde verhoudingen en een aparte snuit. Maar ach, zo kan hij er prima mee door, toch?!
Na een spannende fotoshoot zijn we teruggelopen en hebben een andere route gevolgd. Er ligt nog best wat sneeuw en ijs op het water, een verstild landschap is het resultaat.
Deze ‘sloot’ wordt verderop onderbroken door bosschage. En daar dook een roerdomp de beschutting van het riet in, zodra hij ons in de smiezen had. Wauw, hebben we deze schuwe vogel ook nog ontdekt. Wat een dag! Even verderop een zaagbek-man, mooie waarneming. We waren al op de terugtocht toen we twee winterkoninkjes druk doende in de vegetatie zagen. Uiteraard staan we dan even stil. Maar daardoor kwam een ander dier in beweging; plots rent er een vos over het ijs. Nou, je kunt je wellicht wel voorstellen hoe we ons voelden. Je reinste wildspotters.
We hadden de smaak te pakken en zijn nog even naar de Oude Steenfabriek bij Elst gereden. Op een heel stel wilde eenden na was daar weinig te bespeuren. Tot er een groenling op een paaltje neerstrijkt. Om daarna iets verderop een uitgebreide zoektocht naar voedsel te starten. Wij konden tot vijf meter naderen, ongekend. Hij foerageerde gewoon door en wij… we bleven plaatjes schieten. Zoiets maak je niet snel meer mee.
Terwijl we de parkeerplaats afglibberen vanwege de gladheid (Jeff doet ’t erom) maan ik hem te stoppen. Want er zat een torenvalk vlak aan de overkant van de weg. Die konden we nog net even meepakken. Ik heb er een high key van gemaakt: een heldere en lichte afwerking van de foto. Prachtvogel!