Vroeg in de ochtend waren we al ter plaatste, dit keer in natuurgebied Het Waterrijk (onderdeel van Park Lingezegen). Die naamgeving komt niet uit de lucht vallen, je loopt daar langs en (door middel van lange vlonderpaden) óver het vele water dat daar ligt. Een mooi gebied, net iets onder Arnhem.
Hier zijn vele riet’velden’ aangelegd. In het begin kwam dat wat gekunsteld over, maar nu is het al behoorlijk dichtgegroeid en ziet het er natuurlijk uit. Nieuwe natuur, dat wel, maar toch. In het voorjaar de kraamkamer van vele soorten rietvogels, die zich nu helaas bijna niet laten zien. Wel werd het luchtruim opgesierd met zwaluwen. Sowieso was de lucht prachtig door de vele wolkenpartijen. In combinatie met het water levert dat fraaie landschappen op:
Een paar ‘autominuten’ verderop, aan de overkant van de weg, ligt nog een heel gedeelte van dit natuurgebied met een kijkscherm. Dat hebben we uiteraard ook nog even meegepakt. Op het pad naar het scherm kwamen we deze Amerikaanse rivierkreeft tegen. Jeff maakte blijkbaar zo’n indruk dat de kreeft even om kukelde, maar hij had al snel weer zijn evenwicht hervonden. Deze exoot uit Amerika heeft hier geen natuurlijke vijanden, behalve de mens en reigers. Daardoor is het aantal nu dusdanig toegenomen dat het problemen gaat geven zoals afname van biodiversiteit in de sloten. De kreeft vreet namelijk bijna alles op. Nu schijnt deze kreeft zelf ook een lekkernij te zijn, dus we hadden ‘m beter een koekje van eigen deeg kunnen geven en in de pan moeten mikken. Brrr, mij niet gezien.
Er vlogen aardig wat grauwe ganzen over en verder waren er een aantal visdieven actief. Deze soorten zijn wat makkelijker te volgen met de camera dan zwaluwen, vanwege de grootte. Toch is de visdief een rappe vlieger, dus dat vergt nog best wat inspanning om een goed vliegbeeld te krijgen.
Bij het scherm aangekomen moest ik ook even heel goed kijken naar de volgende vreemde vogel. Er was een Indische gans gesignaleerd in dit gebied, daar ben je dan extra alert op. Toen ik in de verte een witte vogel zag met een ganzenkop, dacht ik ‘m gevonden te hebben. Maar nee, het bleek een lepelgans te zijn: een lepelaar met zijn kop in de veren en pal daarachter een grauwe gans. Een grapje van de natuur.
Verder nog een grote Canadese gans als hekkensluiter van een stoet grauwe ganzen. Deze had blijkbaar aansluiting gevonden, want hij bleef de hele tijd bij deze groep. We hebben ons een poosje bij het kijkscherm vermaakt, maar het is toch anders vogelen dan in het voorjaar. Dan is de diversiteit een stuk groter. Vandaar dat er ook meer landschapsfoto’s in mijn blogs verschijnen en andere natuur. Zoals deze zweefvlieg met de bijzondere naam: Stadsreus. Hij zou volgens Wikipedia voorkeur hebben voor een stedelijke omgeving en wordt groter dan de meeste andere soorten zweefvliegen. Dat verklaart de naamgeving, interesujący.
