Een Binnenvelder zijn en hooikoorts hebben, dat is geen handige combinatie in deze tijd van het jaar. De hooilanden staan vol wuivend gras, de pollen vliegen door de lucht. Geen tranen van ontroering, maar van allergie. En toch, het is ook deze moeite waard. Hoewel ik wel wat minder vaak die kant op trek. Maar gisteren zat ik voor zonsopkomst (en dat is vóór half 6) op mijn plekje te genieten van alle geluiden om me heen. De vogels zijn nog steeds heel levendig aanwezig. Dus wulpse wulpen, dansende grutto’s en ook de eenden waren actief. Zoals de zomertaling die steeds van het ene water naar het andere verkaste of de slobeenden die rondjes vlogen.
Soms geven plaatjes een vertekend beeld. Dan moet je erbij zijn geweest om te weten wat er speelde. De kievit en de reiger lijken vriendschappelijk samen op te trekken, maar in werkelijkheid werd de reiger het territorium van de weide-vogels uit gebonjourd. En de waterhoentjes lijken flink slaags met elkaar, maar hier werd toch echt de liefde bedreven.
Opvallend was dat er een aantal wulpen dichtbij over kwamen vliegen. En dit exemplaar besloot even neer te strijken op een paar meter afstand. Verder kwam er een haas op me af huppelen. Je verwacht dat hij dan stopt zodra je in zijn vizier bent, maar nee. Deze zag geen gevaar in mij en nam de bocht vlak voor mij langs. Op de achtergrond zie je lichtdruppels van de natte begroeiing. Ook in het veld geven waterdruppels een mooi effect aan wat groeit en bloeit.
Klaprozen staan her en der in de berm. Niet in de hooilanden zelf, maar juist aan de randen. Zo ook kamille, deze kruidige plant zorgt voor een heerlijke geurbeleving.
Al een hele poos heb ik ‘mijn’ steenuiltje niet meer gezien. Ik had gedacht dat dat kwam vanwege de broedperiode, maar je zou toch denken dat die inmiddels achter de rug ligt. En waar zijn die uilskuikens dan?! Toen zag ik ook nog eens klein vogelgrut bij de nestkast en bedacht dat die wellicht bezet was door iemand anders. Maar terwijl ik de foto oplicht, zie ik daar naast de ringmus nog iets anders liggen. Een dode muis. Ha, dat biedt weer perspectief. Want die ligt daar niet zomaar en een ringmus of andere kleine zangvogel heeft daar geen debet aan. Uilen eten muizen, dus wellicht is dit dan toch een teken van leven van Rakker. Hopelijk zie ik hem binnenkort weer ‘live’. Bij de fietsbrug over het Valleikanaal trakteerde deze karekiet me nog op een serenade. Bedankt kleine vriend!
