Als zzp’er heb ik het voordeel mijn werktijden (in overleg) naar eigen wens in te delen. Het werk voor de twee opdrachtgevers neemt uiteraard tijd in beslag, maar er blijft voldoende ruimte over voor andere zaken. Zoals huis en (moes)tuin op orde houden en omzien naar anderen. En zelfs daarnaast heb ik het voorrecht om veelvuldig de natuur in te trekken, dat ervaar ik echt als geluk. Tuurlijk, het leven is soms ingewikkeld en goede perioden wisselen zich af met intensieve omstandigheden. En toch, ik heb het leven lief!
Afgelopen vrije dagen hebben we veel van het natuurschoon kunnen genieten. Zo zijn we gisteren naar Palmerswaard geweest, goed voor meer dan 35 soorten. Met als bijzondere scène de koekoeken (hmm, vreemd woord) die wellicht bezig waren hun listige tactiek uit te voeren: het mannetje probeert dan de boel af te leiden met zijn gekoekoek, zodat de vrouw stiekem een ei kan leggen in het nest van een waardvogel. Dat is eigenlijk een ander woord voor ‘pineutvogel’. Want in dat nest gaan alle andere eieren, al dan niet uitgebroed, eraan. Die worden door het net uitgekomen koekoeksjong vakkundig verwijderd. Hier kun je daar een filmpje over zien. Bizar. Het frappante is, dat de zangvogeltjes wel in de gaten hebben dat de koekoek een vijand is. Ze verjagen de koekoek indien mogelijk. Maar is eenmaal het ei gelegd, dan zien ze geen verschil en gaan ze instinctief hun ouderschapstaken vervullen.
Wij waren getuige van het volgende, dame koekoek zat in een wilg en werd zeer fel aangevallen en verjaagd. Op de foto lijkt het alsof ze het zwartkopvrouwtje te grazen neemt, maar Jeff heeft een foto waarop te zien is dat de zwartkop een oog van de koekoek probeert uit te steken. Felle dames in ieder geval, van beide kanten. Even later ging het koekoekenpaar op paaltjes zitten tot manlief de kuierlatten nam en het vrouwtje de meidoorn uitkoos. Daar bleef ze een hele tijd stil zitten, je zag haar bijna niet. Misschien wachtte ze haar kans af, om een ei te kunnen leggen in een nestje.
Gisteren samen op pad geweest, vanochtend ben ik alleen naar het Binnenveld getogen. Altijd fijn daar. Terwijl ik in alle vroegte de Hooilanden in fiets, hoor ik de bosrietzanger. Uiterlijk lijkt deze sterk op een kleine karekiet, maar zijn zang is beduidend meer welluidend. Dit vogeltje zal net gearriveerd zijn uit Afrika en brengt de nodige Afrikaanse schwung aan deze oer-Hollandse contreien.
Gelukkig ben ik een ochtendmens, want je moet er vroeg bij zijn om het mooie ochtendlicht te kunnen vangen. Zo’n berm ziet er ’s middags heel anders uit, omdat het licht dan ‘harder’ is.
De tureluurs, kievieten en grutto’s zijn erg alert en vliegen op bijna alles af wat langs komt zetten. Vaak zijn er jongen in het veld en de ouders nemen geen risico. Ik zag zelfs grutto’s paren. Die zijn aan de late kant weliswaar, maar het kan nog. En zeg nou zelf, deze omgeving is the place to be (volgens deze rasechte Binnenvelder ;-)).
Soms is het een hele klus om vogels vast te leggen, deze graspieper echter deed er alles aan om gezien te worden. Hij zat vrij dichtbij (wel met een veilige sloot ertussen) op de aardkluiten te piepen dat het een lieve lust was. Geen mooie zang, wel een duidelijk: KIJK MIJ EENS:
Even verderop ligt een weiland waar veel gele kwikstaarten vertoeven. Het is eigenlijk altijd bingo hier en zo ook vanochtend. Er was net gemaaid en vrouwtje kwik was bezig strootjes te verzamelen. Misschien toe aan een tweede legsel? Wie weet, het mannetje stond erbij en keek er na. Ze moest wel voortmaken, want er kwam een forse landbouwmachine het maaisel binnenhalen.
Krak, krak, nee geen krakeend, maar een zomertaling. Zeer kenmerkend geluid, ik hoorde hem voor ik ‘m zag. Dit keer niet zo heel ver weg in de sloot, hoewel ik me in een typische houding moest manoeuvreren vanwege het hoge fluitenkruid. Het was de moeite waard.
Wat nog veel meer een uitdaging was, betrof de rietzanger. Het pad ernaartoe groeit al aardig dicht. Ik ken de weg goed, dus weet hoe de sporen lopen. Bij de rietkraag aangekomen was het al snel duidelijk waar de zanger zat. Maar dan nog tussen de stengels door hem in de kijker zien te krijgen en dat bij aardig wat wind. Een echte uitdaging. En helemaal toen hij zijn baltsvlucht uitvoerde. Keer op keer op keer. Moet lukken, zou je zeggen. Maar zo’n vlucht is erg kort, de ene keer naar links, de andere keer naar rechts. En dan ook nog ’s met een fikse vaart. Het vastleggen viel niet mee, maar wat een voorrecht dat ik dit zo mocht meemaken.
