Vogel-feest

Er zit niet veel kleur meer in de natuur, alles oogt een beetje grauw en zo op het eerste gezicht lijkt het wat saai buiten. Toch kun je je daar flink in vergissen, als je maar oog (en oor) hebt om erdoor heen te kijken. Dan valt er nog van alles te zien en te beleven. Zo liep ik vandaag langs een manege en plots kwam er van alle kanten geluid. En ik zag ook van alles: pimpelmees, koolmees, winterkoning, roodborst, boomkruiper, boomklever en jawel, een specht recht boven me. Voor mij zijn dat van die mini-feestmomentjes. Alsof er een vogelpartijtje aan de gang is en ik er ook even bij mag zijn.

Ik had mijn welbekende rondje gelopen in het natuurgebied en hoor opeens drie keer tjik, tjik, tjik. Dat is een staartmees, zeg ik tegen mijzelf. En jawel, meteen zie ik het bewijs. Dat is zo leuk als je iets gevorderd bent in het herkennen van vogelgeluiden, je weet beter wat je hoort en kan dan ook gerichter kijken. Voor een staartmees hoef je niet op de grond of laag te kijken zoals bij een winterkoning. Een staartmees zoekt het wat hogerop.

Toch blijf ik ook telkens weer verrast. Ik zag een meesje acrobatisch bungelen aan dunne twijgjes. Een pimpelmees, dacht ik. Want die doen dat. Met het thuis oplichten van de foto blijkt het een koolmees te zijn. Die kunnen er blijkbaar ook wat van. Andere vogels die ik ook nog wel eens door elkaar haal, zijn kramsvogels en koperwieken. Eén van deze soorten zag en hoorde ik maar pas thuis kon ik ze goed determineren: koperwieken! Leuke waarneming.

Op de terugweg, weer bij de manege, kom ik een gezellige roodborst tegen die zich goed liet fotograferen. Op een gegeven moment zat hij op een meter afstand van me, de leukerd. Af en toe bolde hij zich op: net een bolletje met een staart eraan. Dat doen vogels vanwege de kou, door het opbollen komt er een isolatielaag van lucht tussen de veren. Hmmm, lekker warm. De andere foto is gemaakt van dezelfde roodborst terwijl hij iets verderop was gaan zitten. Ziet er meteen heel anders uit, de slanke versie: