Gisteren heb ik ook nog een mooie hutdag mogen beleven. Inmiddels ben ik er aardig thuis en zo voelt het ook wel een beetje. Als bekend terrein en toch… net als in de Binnenvelden zijn er steeds weer andere ervaringen. Vertrouwd én spannend. Want je weet nooit wat er allemaal op komen dagen. Uiteraard zijn de stamgasten van de partij en dat zijn hier in ieder geval de spechten. Flink wat grote bonte spechten en één middelste. Ook merels hipten rond, gelukkig maar want ik hoorde dat hun aantallen achteruit gingen in verband met een nare vogelziekte. Ik hoor ze graag zingen!
De heggenmus heeft ook een grappig riedeltje, klinkt een beetje ‘klaterig’. Het is een echte scharrelaar, letterlijk en figuurlijk. Hij scharrelt graag zijn kostje bij elkaar op de grond, onder struiken en heggen. En wat zijn liefdesleven betreft, zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen meerdere partners hebben. Het kan verkeren.
Er verscheen genoeg kleur op de setting. De sijs en de groenling had ik hier al eens eerder gespot, dit keer kwamen er ook een paar putters langs. De fijne takjes zullen wellicht voor nestbouw bedoeld zijn.
Een vaste bezoeker bij deze hut is de appelvink. Deze stoere man kwam op een meter afstand op de vijverrand zitten. Wow, oog in oog met een appelvink is een speciale ervaring kan ik je zeggen.
Verder kwam deze boomklever met regelmaat langs. De spaarzame momenten dat hij even stil zat, probeerde ik vast te leggen.
Dit in tegenstelling tot de kepen die juist veel langer te bewonderen waren. Eten, drinken, dutten en… tapdansen.
De verrassing van de dag was de staartmees, een klein vogeltje met megastaart. Ook wel een beetje frustrerend, want het gaat echt om secondewerk. Stel: je hebt je camera een hele poos op dé plek gericht waar je ‘m verwacht. Alle andere vogels probeer je dan te negeren, want hij zal maar net verschijnen… Tot je dorst krijgt en eventjes een slok neemt. Wat denk je, zoef zoef, staartmees op en staartmees af. Te laat. Het gebeurde een paar keer dat ik net even iets anders aan het doen was en juist op die momenten verscheen de rakker. Gelukkig toch een scherpe opname kunnen maken. Hopelijk raakt de staartmees steeds vertrouwder met deze plek en is hij een volgende keer gewend. Ik kijk ernaar uit.
