Gisterenavond alle voorbereidingen getroffen voor een Binnenveld-ochtend. Vroeg de wekker gezet zodat ik de zonsopkomst mee zou kunnen maken. Maar ik werd wakker en zag dat het al licht was, keek op mijn telefoon en zag dat de wekker niet gegaan was. Nu was het nog wel vroeg, maar de zonsopkomst zou ik niet meer redden. En laat nou net de lucht prachtig rood kleuren, met van die schapenwolken. Precies zoals je het zou willen. Ik keek ernaar door het keukenraam. Beetje met het verkeerde been uit bed gestapt, want ik baalde er wel van. Toch maar het beste ervan proberen te maken. En dat lukte heus aardig. Net de wijk uit al snel de eerste foto gemaakt, toch nog een bijzondere lucht mee kunnen pakken:
Naarmate ik de Binnenvelden naderde, werd de mist steeds intenser. De windmolens van Ede waren voor de helft zichtbaar, best een bijzonder effect zo. Verder een hele groep spreeuwen die zich verzamelde in de hoogspanningsmast. Door de aantallen ook een apart gezicht.
Verderop werd de wereld steeds kleiner en witter, de Kooiweg sloeg ik maar over en meteen door naar mijn andere stekkie bij het jagershuisje. Het was daar iets lichter en zo kon ik wat detailfoto’s maken en het veld in herfstkleuren vastleggen:
Daar op mijn krukje gezeten en het werd steeds lichter. Op een gegeven moment keek ik om en zag een vogeltje op het prikkeldraad zitten. Ik meende dat het een paapje was, maar er zaten er meer. Toen werd ik op het verkeerde been gezet, want ik dacht dat het om een gezinnetje ging met jongen. Want het leek alsof ze gezamenlijk aan het foerageren waren, ze bleven steeds dicht bij elkaar. Er zaten roodborsttapuiten bij en die soort bivakkeert hier al lang. Dus ik hield het op een gezinnetje roodborsttapuit. Eerst had ik tegenlicht, dus die foto was erg donker. Toen opgestaan en met de zon in mijn rug nog eens gewacht of ze plaats namen. En hoe. Ik heb een paapje (vrouwtje) én een roodborsttapuit (een nog jong exemplaar) op de foto kunnen zetten. En zoals je ziet waren ze heel close. Wauw, een paapje is toch wel een leuke ontdekking, zeker niet alledaags. Dit zal een doortrekker zijn, die zich erg thuis voelt bij de roodborsttapuiten.
Fietsend langs het Valleikanaal hoorde en zag ik plots heel wat watersnippen overkomen. PANIEK! Een sperwer op doortocht of misschien wel rooftocht. Hij werd achternagezeten door klein grut, maar ging ook zelf in een looping omhoog, een kbv’tje achterna. Dat resulteerde niet in een vangst.
Bij de Kooiweg was de lucht inmiddels geklaard. Daar langs de sloot kwamen wat reeën oversteken. Ik was met een andere vogelaar in gesprek en deze ree stond ons een heel tijdje te observeren. De kijkers werden bekeken…
