Afgelopen dagen wat winters weer gehad. Niet eens heel koud maar veel regen/natte sneeuw en gure wind. Brrr, ben die grauwe toestanden wel zat. Voordeel is wel dat áls het zonnetje dan doorkomt, het extra genieten is. Dus tussen de bedrijvigheden door toch even een rondje Palmerswaard gedaan. Dat is na die natte boel een uitdaging, omdat de grond flink modderig wordt door de Galloway-runderen die daar lopen.
Vanwege de modder is het opletten geblazen dat je niet uitglijdt. Maar ook de grote grazers vormen voor mij een uitdaging. Ik heb het er niet op (ben gewoon bang voor die beesten). Ze staan hier vaak op of vlak langs het pad, zo ook vandaag. Het volgende heb ik toegepast: ten eerste vertrouw ik erop dat als Jeff het veilig genoeg vindt, ik kan volgen. Dat doe ik dan ook zo ongeveer blindelings (en dat is de truc). Ik klamp mij vast aan de rugzak van Jeff en kijk alleen naar zijn schoenen en vooral niet om me heen. En zo passeerden we de zwarte runderen. Raar gezicht natuurlijk, maar dat maakt me niet uit. We waren erlangs.
Dan nog zo’n ‘vastklamper’: deze spreeuw zat een heel poosje om zich heen te koekeloeren. Op één pootje, wel te verstaan. Het leven kent veel lek en gebrek en toch… wat een prachtvogeltje!
Verder waren er veel koperwieken, groenlingen, kuifeenden en merels. En we hebben de cetti’s zanger gespot. Wel kort gezien, maar het beeld kwam krachtig binnen: lichte borst, oogstreep en staart omhoog.