Kijkend naar buiten zou je denken dat er weinig te zien en te beleven valt. Maar ik weet beter omdat ik al vaker heb meegemaakt dat onverwachte vangsten vaak op ongedachte momenten plaatsvinden. En vandaag is daar geen uitzondering op. Dat ik de grauwe kou daarvoor moest trotseren, dat geeft niets. Terwijl ik dit schrijf zit ik met een extra kleed om me heen te ontdooien maar de warmte van de mooie waarneming is nog altijd daar. Al benieuwd…?!
Laten we maar beginnen bij het begin. Onderweg en op de Kooiweg niet veel tegengekomen. Toch genoot ik al van het buiten zijn, de rust en de frisse lucht. Terwijl ik verder, richting Wageningen, fiets zie ik in de verte een uitsteeksel op een zandberg. Opletten geblazen, meestal is dat raak. En ja hoor, een mooie buizerd in de relaxmodus.
Het viel me op dat er veel grotere keutels op het fietspad lagen. Even later kwam ik bij een bruggetje over het Valleikanaal aan. Daar lagen, echt waar, op het wildrooster, twee ‘Perzische’ kleden. Er was juist een man bezig die kleden op te ruimen. We maakten even een praatje. Die kleden waren voor de schapen, die waren zojuist verplaatst (dat verklaarde die keutels overal) en hebben de bedekking van het wildrooster nodig om de oversteek te maken. Grappig toch!? Verderop was de eerste stap van het schapen-verhuisproces zichtbaar:
Fietsend langs dit Valleikanaal ben ik weer een heel aantal dodaars tegengekomen, zelfs eentje met een visvangst gezien. En een raaf, die ik eerst op gehoor ontdekte en even later ook zag landen in een weiland. Bij het windmolentje de weg overgestoken, vanaf daar was er flink gesnoeid. Hele takkenbossen lagen er in de kant en laat daar nou een specht in zitten. Nu zou je misschien denken dat dat nou ook weer niet zo bijzonder is. Maar deze wel, want het gaat om een kleine bonte specht. Ik had niet veel tijd, hij (want het is een mannetje, dat zie je aan het rode petje) vloog al snel een boom in en even later was hij ‘m gesmeerd. Ik kan mij niet heugen in dit gebied een kleine bonte specht te hebben gezien. Super leuk dus. Verder nog wat tijd besteed aan een aalscholver. Eigenlijk geen favoriet van mij maar toch een karakteristiek beest als je het goed bekijkt.
Kleine bonte specht 
Aalscholver
Laat ik dit stukje afsluiten met een thuis-anekdote. Sinds een poosje komt er met regelmaat een houtduif van de Malus-boompjes in de voortuin snoepen. Zo’n dikke dollie waggelend over de takken en dan eerst proberen om een appeltje te scoren en dan nog ‘m naar binnen zien te werken. Het is puur vermaak en ook best merkwaardig, want zo’n appeltje behoort niet tot het standaardmenu van een houtduif. Deze duif heeft wellicht behoefte aan een appeltje voor de dorst.
