Thuiskomen

Wat een wereld van verschil met gisteren. Dikke sneeuwvlokken dwarrelden vanochtend vroeg massaal omlaag en bedekten alles met een witte laag. Ineens ziet alles er anders uit. Toch ook even gezocht naar wat kleur in de tuin, want dat wit is natuurlijk prachtig maar kleur brengt vreugde.

Kwintelooijen lag er ook bijzonder bij. Zo’n winterlandschap brengt iets van uniformiteit met zich mee, alles vloeit in elkaar over. Uiteraard zijn er verschillen in hoogte en vorm, maar toch is alles meer een eenheid.

En terwijl ik daar zo wandel, komen er allerlei filosofische gedachten op. Kijkend naar de sporen in de sneeuw (de linker voetafdruk is van mij), bedenk ik dat we allemaal onderweg zijn, maar niemand is hetzelfde. Ieder pakt de dingen op eigen wijze aan en laat een andere indruk achter. En toch is er iets universeels aan ons mensen: we willen geliefd zijn. Het hart is denk ik door een kind gemaakt, kijkend naar de grootte van de schoenafdruk. Van jongs af aan zit dat erin, ons zoeken en verlangen naar échte liefde. Soms is het leven ingewikkeld. Is het vallen, opstaan en weer doorgaan. Wij zien makkelijk wat voor ogen is: de zichtbare mislukkingen. De wereld zou er al anders uitzien als we meer zicht kregen op de onzichtbare overwinningen. Als een mens zichzelf overwint, dan is dat geweldig. De ander, ikzelf, allemaal onderweg naar onze bestemming.

Ik zie ernaar uit om aan te komen, daar waar ik voor bestemd ben. Thuiskomen. Tenslotte nog een gedichtje dat ik eens schreef:

Leven met God
is leven met vragen
maar met een antwoord
op mijn bestaan:

door God leef ik
voor God leef ik
tot God leef ik