Dit keer niet voor dag en dauw de natuur ingegaan. In het kader van “Eerst doen wat je moet doen en dan de leuke dingen” heb ik in huis de boel aan kant gemaakt en daarna de Hooilanden in. Bij de Kooiweg werd ik verwelkomt door een gele kwikstraat-man die meteen kleur gaf aan deze natuurtocht en ook meneer roodborsttapuit stak goed af tegen het groene gras.
Deze tureluur balanceerde even op het randje om daarna het veilige midden van de paal op te zoeken. Aan die betreffende paal hoort ook een bordje te hangen dat men het gebied erachter niet mag betreden. Nu zijn er onverlaten die de bordjes er gewoon afslopen. Geen bord = geen verbod zal wellicht hun gedachte zijn. Als natuurbeheerder zou je toch tureluurs worden van dit soort vandalisme…
Overigens ben ik dit te weten gekomen door een geanimeerd gesprek met natuurfilmer Luc Enting. Hij kwam ook kijken bij de Kooiwegplas en ik attendeerde hem erop dat de kwartels er weer waren (niet wetende wie de mede-kijker was). Laat hij nou bezig zijn met een nieuwe film, over de Hooilanden. Die kwartels waren goed nieuws voor hem, hij gaat camera’s plaatsen want deze schuwe hoenders laten zich niet gemakkelijk zien. De Hooilanden-film komt hopelijk eind dit jaar uit en zal in Wageningen draaien. Stel je voor dat daar mooie shots van de Kooiwegkwartels bij zullen zitten, hoe gaaf is dat.
Terwijl we aan de praat waren, merkte Luc een ree op die aan de slootkant stond. Hij pakte snel zijn filmapparatuur en zo zagen wij een ree het water instappen. Ze deed dat erg rustig, geen snelle sprongen door het water. Blijkt het een hoog-drachtige dame te zijn. Ze zocht het midden van de sloot op en bleef daar een poosje in een bijzondere houding staan. Ik kon niet zien dat haar buik samentrok, maar het was wel duidelijk dat ze op het punt van bevallen staat. Ze heeft een witte stip op haar kop, iemand anders die erbij kwam gaf te kennen dat ze eerder al een drieling heeft gekregen. Hoe het ook dit keer zij, ik hoop van harte op een voorspoedige bevalling en mooie reekalfjes voor deze aanstaande moeder!
Er kwamen steeds meer mensen kijken, tijd om op te stappen en de stilte weer op te zoeken. Hoewel, wat vogels betreft mag het gerust luidruchtig zijn. En dat kun je wel overlaten aan de kleine karekiet. Die hoor je vooral en zie je bijna niet in het dichte riet. Af en toe een doorkijkje en dan hopen dat de camera de scherpstelling goed kan pakken:
Bij de oude veeneiken heb ik een poos op het bankje gezeten. Daar kwam deze graspieper mijn zichtveld invliegen, zo’n mooi eenvoudig vogeltje met zijn mega-nagels. Niet te filmen, toch!?
