Onderlangs bij de Grebbeberg, daar zouden we vandaag op vogelpad gaan. Terwijl we ernaar toe reden, was het al duidelijk dat het zicht niet super zou zijn vanwege opkomende mist. Daar liepen we dan. Koud, blubberig pad, mistig, grauw. Niks aan zou je denken. We wilden bijna rechtsomkeert maken, tot we ineens twee ‘afwijkende’ watervogels zagen. We hadden al kuifeenden, wilde eenden, meerkoetjes en een fuut gezien maar nu hadden we vreemde vogels in het vizier. Nog ’s met de verrekijker tussen de takken door kijken en jawel hoor, het bleek om een paartje grote zaagbekken te gaan. Kijk, zo’n verrassing is dan toch weer bijzonder. Een mooie foto maken was ‘mission impossible’ vanwege de mistige sferen. Scherpstellen was al een uitdaging voor de camera. Maar ze staan er duidelijk op:
Grote zaagbek, vrouwtje 
Grote zaagbek, mannetje
Na de zaagbekken liepen we bovenlangs terug. Het werd steeds mistiger, waardoor voor je gevoel de wereld steeds kleiner werd. Omgevingsgeluiden werden gedempt, dichte mist geeft een heel aparte sfeer. Toch kwam af en toe de zon erdoorheen en dat gaf een spotlight-effect. Ik kan het niet goed omschrijven maar ervoer het als iets sprookjesachtigs, lopend in een mistig bos terwijl je je in het licht begeeft. Een passerende wandelaarster hoorde ik het als volgt verwoorden: ‘Een speciale wereld’. Zij had het ook opgemerkt en voelde het unieke van dit moment. Terwijl we via een trap weer afdaalden, heb ik de volgende foto gemaakt. Het geeft de speciale lichtinval een klein beetje weer.
