Slobberen

Hoe kun je het nieuwe jaar nou beter starten dan met een rondje Binnenveld?! Meestal maak ik een bepaald rondje, met de klok mee. Nu hebben we het eens anders aangepakt door tegen de klok in te fietsen, zo heb je toch weer een wat andere blik op hetzelfde terrein. Veel, heel veel ganzen in de weilanden. Grauwe, kol- en brandganzen. Ook kieviten waren in flinke getale aanwezig en wat eenden betreft hebben we krakeenden, wilde eenden, smienten, wintertalingen en slobeenden gezien.

Van die laatste soort maar twee exemplaren, een vrouwtje en mannetje. Het mannetje stond aan de slootkant met zijn kop in de veren, het vrouwtje ging op avontuur uit. Nu was er toch geen concurrentie, dit was het enige slob-koppel maar toch… We hebben even getest of het mannetje iets actiever zou worden bij het geluid van een vreemde slobeend via een vogelsound-app. Nou, hij haalde even zijn kop uit de veren, deed wat rek- en strekoefeningen maar ging al snel weer in de ruststand. Laat me als rust, zal die gedacht hebben.

Slobeenden hebben hele aparte snavels, veel breder dan andere eenden. Hun naam zegt iets over de eetgewoonte van deze soort: ze zuigen water op via de snavelpunt en persen dat water er weer uit aan de snavelbasis. Er zitten lange lamellen in die snavel en daarachter blijft het voedsel dan hangen. Vooral plankton. En zo’n proces kan natuurlijk niet geruisloos, slobeenden slobberen er lustig op los. Op het nieuwe jaar!