Buienradar voorspelde nattigheid, maar daar wilde ik me niet door laten tegenhouden. Dus regenpak mee en op naar het Binnenveld. Daar aangekomen waren de buien in de verte zichtbaar, mooie kleuren en luchten en daar bleef het bij.
Er zaten flink wat gaten in de lucht waar zonlicht doorheen brak. Goed nieuws want steenuiltjes zijn echte zonaanbidders, dus grote kans op succes. En jawel, jackpot! Ze zaten weer op hun stekkie, links en rechts in de dakgoot. Het viel me op dat het rechter exemplaar een roodachtige snavel heeft. Daar heb ik even op gegoogeld, standaard is de snavel geel, een mooie match bij de knalgele ogen. Een logische verklaring zou zijn dat deze net een prooi heeft opgepeuzeld en er nog bloed aan de snavel kleeft. Hij moet dus nog tanden-… eh… snavelpoetsen.
Tijdens mijn vorige bezoek lukte het me niet de winterkoning hier vast te leggen. Nu wel, hoewel ik zulke foto’s onder de categorie ‘bewijsfoto’ schaar. En vooruit, ook de roodborst meteen maar meegepakt. Als we toch aan het bewijzen zijn…
In het watertje verderop in het veld stonden een grote zilverreiger en een blauwe reiger gebroederlijk naast elkaar. Even later gingen er flinke hoeveelheden ganzen op de wieken in de weilanden erachter, waardoor er een dynamische beeld ontstond. Op de terugweg kwam ik daarlangs en er waren nog genoeg achtergebleven ganzen aan het foerageren in het groene gras. Je ziet drie verschillende soorten, de grauwe gans (oranje snavel), de kolgans (roze snavel met witte bles) en de brandgans (zwarte snaveltje). Nederland is erg in trek bij overwinterende ganzen, green food in overvloed.
Een groep sijsjes zocht het hogerop om in de toppen van een els te snoepen van de elzenproppen. Het mannetje heeft een zwarte kop en verder geelgroen gekleurd. Het vrouwtje is wat minder uitgesproken en meer gestreept.
Op weg naar huis passeerde ik deze krakeend. Zo op het eerst oog zou je ‘m als onopvallend kunnen bestempelen. Maar soms moet je gewoon even beter kijken en dan kom je tot de conclusie: eenvoud siert de eend.
