
Zeker, het was koud en ook nog een beetje donker. Maar dat deert toch niet als je zó de dag kan beginnen!? De wolkenlucht kleurde volop mee, het was schitterend om te zien. Eigenlijk moet je in deze omstandigheden een statief gebruiken, zodat je een langere sluitertijd kan instellen. Maar dat is niet echt mijn ding, ik schiet mijn plaatjes ‘on the move’ zonder lastige hulpmiddelen mee te zeulen. Flexibel en snel, dat heeft voordelen en uiteraard ook nadelen. De hoge ISO-waardes neem ik voor lief, het gaat om de beleving. De kleurovergangen waren meer dan fraai.

‘Vogeltechnisch’ gezien is het wat kariger deze wintermaanden, de rietkragen liggen er stilletjes bij en het landschap oogt leeg. Maar… de sloot was vol. De wintertalingen vis je er zo uit met hun gele kontjes. En ook de witte spiegels van de krakeenden vallen op.

Op het keerpunt van mijn route heb ik de fiets gestald om een eindje te wandelen. Plots scheert daar de blauwe flits voor me langs om plaats te nemen op een rietstengel. Even later zoekt ze het nog wat hogerop.


Opvallend hoe vaak ik deze beauty’s tegenkom de laatste tijd. Bij een strenge vorstperiode leggen ze massaal het loodje, hopelijk komt het niet zover. Het vlonder ligt er ijzig bij en laat ik voor wat het is…

Tijd om terug naar de fiets te lopen en daar zit ineens de ijsvogeldame. Wat een juweeltje, ook al is haar gekozen stekkie wat rommelig.

De handschoenverwarming valt uit, dus terug bij de fiets rap de batterijen verwisseld. Want het is toch echt wel bitterkoud. Warmtestand maximaal (rood), kopje thee erbij en dan kan ik er weer tegenaan.

In het Valleikanaal maakte deze dodaars zich snel uit de voeten om even later fancy verder te peddelen:


Er zat een kleine zilverreiger langs de slootkant bij het pad en er kwam een fietser aan. Dan weet je dat voor het luchtruim gekozen zal worden en jawel, de reiger steeg op. Een opvallend detail wat nu goed te zien is: de nagels kleuren mee met de gele poten. Verbazingwekkend.
