Afgelopen week toch nog een keer tussendoor naar het Binnenveld gekund. Er ontwikkelde zich prachtige stapelwolken, dat komt het hele landschap ten goede. Steenuil Rakker laat zich niet zien, maar dan is er altijd nog kans om de waterral (die zit vlak bij het uiltje, om de hoek zullen we maar zeggen) te spotten. Yes!
Een aantal wulpen waren zich aan het manifesteren in de lucht. Een daarvan had wat ‘versiering’ aan zijn poot hangen.
Vanochtend kleurde de lucht mooi op. Langzaam zag ik steeds meer rood in de wolken komen. Het is altijd spannend in hoeverre de kleuring doorzet. Het gezegde ochtendrood: water in de sloot rijmt lekker, maar in de praktijk is deze oude volksspreuk lang niet altijd betrouwbaar gebleken. Daarom is het telkens weer een verrassing wat je te zien gaat krijgen. Net als vogels kijken, eigenlijk.
De periode rondom opkomst en ondergang van de zon zijn DE momenten voor wat betreft bijzondere lichtomstandigheden. Deze grutto ziet er om 10 uur heel anders uit en dat heeft alles met het licht te maken.
Opeens kwam er een zwarte zwaan de plas bezoeken. Hij dobberde en dronk wat en vond het toen weer tijd om te vertrekken. Wat heb ik genoten van zijn trompetter-roep. De foto is in high key afgewerkt, dat werkt goed bij deze kleurcontrasten.
Naast alle welluidende vogelgeluiden, klonk er ook steeds geknal in de verte. En dan weet je wel hoe laat het is… jagers. Hun uitvalsbasis was een bosschage midden in het weiland. Er graasden ganzen in het veld, maar dat zijn neppers. Ter geruststelling neergezet, alsof er niets aan de hand is hier. Totdat er een nietsvermoedende gans uit de lucht werd geschoten, waarna een hond enthousiast de buit begroette. De weg sprintende reetjes moesten niets van deze praktijken hebben en ik ook niet eigenlijk.
Liever schiet ik mooie plaatjes zoals deze. Ik moest denken aan het lied van Cohen: There is a crack in everything, that’s how the light gets in.
