Opgelost

Er was nog niets aan de hand binnen de bebouwde kom. Maar eenmaal bij de weilanden, werd de wereld witter. Dikke mist over het Binnenveld waardoor de wereld compact werd. Geen vergezichten maar een sprookjesachtige sfeer. Zo mooi:

Het duurde best even voordat de wereld weer wat overzichtelijker werd. Ik was wat plaatjes aan het schieten van spinnenwebben en bloemen dichtbij, toen ik een vogel op het pad zag zitten die sterk afweek van de ‘standaard’. Hij vloog langs me op en landde eerst in het gras om even later tegen een paal te gaan ‘zitten’. Onmiskenbaar een specht. Een groene, wel te verstaan. Dit was een zeer onverwachte verschijning en maakte op voorhand deze ochtend speciaal. Even later zag ik in het hoge gras een eend. Hier ben ik veel minder zeker van, met een slag om de arm houd ik het toch op een smient. Toen de mist uiteindelijk was opgelost, was de eend in dekking gegaan. Blijft dus een beetje mysterieus.

De koeien lieten al vroeg weten dat ze de wei in wilden, vanuit de stal klonk een geloei van jewelste. Toen ze dan eindelijk los mochten, liepen ze met gezwinde spoed tot aan het einde van het weiland. Na de grenzen verkend te hebben, dropen ze weer af en waaierde de kudde uit over het groene gras. Deze buizerd hield de boel in de gaten totdat een koe poolshoogte kwam nemen bij die vreemde vogel.

Het steenuiltje zat op zijn plekje met boven in dezelfde boom een roepende grote bonte specht. Daar trok hij zich niets van aan maar toen er nog een vogelliefhebber bij mij kwam staan, ging hij eerst een verdieping hoger zitten en even later op de wieken. Geef ‘m eens ongelijk. Wie zich niet veel aantrok van publiek was het uilskuiken, zo grappig hoe deze in de goot bleef zitten. Als je ze zo naast elkaar ziet, kun je goed de verschillen zien. Let ook eens op de gezichtsmimiek :-).

De boomvalken lieten zich niet zien, maar deze dame torenvalk maakte dat meer dan goed. Ze vloog op toen er een fietser langs kwam en ging ‘bidden’ voor een lekker maaltje. Ze dook wel het gras in en bleef even zitten, misschien was het een eenhaps-maaltijd want toen ze opvloog zag ik geen prooi.

Ook deze visdief maakte imposante duikvluchten, lang niet altijd raak maar wel fascinerend om te zien. Wat een uithoudingsvermogen moet zo’n vogel hebben om het telkens maar weer te proberen.

Ten slotte nog drie KBV’tjes (kleine bruine vogeltjes). Op het eerste gezicht eenvoudig en toch horen ze er helemaal bij: