Eind november en buien op de radar, zo op het eerste gezicht niet echt uitnodigend om vroeg voor je bed uit te komen. En toch… ik wilde me laten verrassen vandaag. Dat kan dan twee kanten opvallen en terwijl ik naar het Binnenveld fiets, overweeg ik nog even om terug te gaan vanwege de donkere wolken. Maar nee, ik heb me goed gekleed (dikste winterjas en skibroek) en kan een stootje hebben. Ik nam plaats op de leuning van een bankje midden in het veld en keek of ik een glimp kon opvangen van de opkomende zon. Te midden van de vele onzekerheden in het leven is het best geruststellend dat er ook dingen zijn die niet veranderen. Elke dag komt de zon op en gaat deze weer onder. En zo zat ik daar in mijn cocon van kleding en paraplu, de buien te bewonderen en te genieten.
De lucht achter me kleurde mooi mee en daar was het iets minder bewolkt:
Toch is die gekleurde wolkenformatie wel een bui op komst, maar vanwege de bijzondere kleuren ben ik er recht op af gegaan. Gelukkig maar, want de verrassingen lagen voor het oprapen in de vorm van onverwachte waarnemingen. Zoals een groepje graspiepers, waarschijnlijk komen deze uit het Noorden. Als het echt koud gaat worden, zullen ze nog wat verder opschuiven naar warmere oorden. En laat er nou een pieper tussen zitten, die er iets anders uitziet. Iets groter, wat witter. Het blijkt een waterpieper te zijn. Die zitten ’s zomers hoog in de bergen en zakken in de winter af naar de laaglanden. Nou, genoeg water hier, deze heeft niets te klagen in deze contreien. En ik ook niet want het is voor mij een nieuwe soort. Links zit de graspieper, rechts de waterpieper:
Er kwam ook nog even een witte kwikstaart aanzetten en in de verte passeerde een blauwe kiekendief (met twee hazen op de achtergrond in het gras). Ook al zo verrassend.
Hierna lieten de wolken hun nattigheid los en zo liep ik daar met de fiets aan de hand onder een paraplu. Even later was de bui weer opgelost of beter gezegd, verder getrokken. Dat wisselvallige karakter bleef. Halverwege mijn rondje kwam er nog een bui aanzetten die ik graag voor wilde blijven. Maar ja, toen vlogen er net putters van de ene naar de andere boom. Die kun je toch niet negeren?!
Zon, regen, regenbogen en mooie waarnemingen, kortom: de natuur volop beleefd. Blij dat ik heb doorgezet!
Tot slot wil ik nog even terugkomen op het raadsel van de ‘afgekloven’ bomen. Een kenner (en tevens vriend van ons) kwam met de uitleg en wat blijkt: het is mensenwerk.
Het gaat om Amerikaanse eiken, dat zijn een beetje invasieve exoten. Ze hebben ecologisch gezien weinig waarde en zijn een concurrent voor inheemse soorten zoals de zomereik. Om een voorbeeld te geven: op een Amerikaanse eik zitten 13 insectensoorten en op een zomereik 450. Door de bomen zo te ‘schillen’, gaan ze vanzelf dood. Mysterie opgelost.