Met Pasen zijn we een weekje weg geweest naar het hoge Noorden oftewel: Friesland. Ons natuurhuisje stond aan een Fries meer, uren heb ik op ‘ons’ steigertje gezeten/gestaan. Op adem komen in de natuur, dat was hoognodig en het heeft mij en ons goed gedaan.
De sleutel konden we bij een adres vlakbij ophalen. We stapten uit de auto en het eerste dat we hoorden was een knetterharde HOEMP. Jeff en ik keken elkaar aan: roerdomp! Dat is nog eens een binnenkomer. De dagen erna hebben we zeer regelmatig deze schuwe reigersoort horen hoempen (= een soort lokroep voor de vrouwtjes). En zelfs een paar keer langs zien vliegen, wellicht heeft deze roerdomp hier zijn stekkie:
Verder zwommen er steevast een aantal futen rondom de steiger, heel wat keren voerden ze een sierlijke baltsshow op.
Mijn blik liet ik ook geregeld over het riet gaan, bruine kiekendieven vlogen laag over de rietkraag langs het meer/heen en weer. De vrouwtjes kon ik uit elkaar houden vanwege een witte buikvlek bij één van de dames.
Eigenlijk is er altijd wel wat te zien, zelfs een doodgewone meerkoet heeft iets bijzonders in het nagenoeg rimpelloze water. Of de weerspiegeling van de wolkenlucht in kabbelende golfjes, het verveelt nooit daar aan het water.
Het weer was erg wisselvallig, maar juist dan heb je kans op interessante luchten. Zoals de ochtend toen ik de zonsopkomst aan het bewonderen was en er een regenbui over het water aan kwam zetten. Wat een bijzonder lichteffect gaf dat:
Een aantal keren kwamen we langs weides met schapen. De lammetjes zorgden voor een speelse noot vanwege hun gedartel en gekke bokkensprongen. En als ze dan ook nog eens zo schattig zich koesteren aan de warmte van hun moeder, tja dan is het gewoon genieten aan de rand van de wei.
We hebben ook nog een nieuwe soort gezien: de zwartkopmeeuw. Makkelijk te verwarren met de veel voorkomende kokmeeuw, maar zo naast elkaar zijn de verschillen toch duidelijk: een échte zwarte kop, rode snavel en poten en witte vleugelpunten.
Vrijdag gingen we weer naar huis, we waren vroeg opgestaan voor de zonsopkomst en die liet al zien dat het de ‘mooiste’ (lees: zonnigste) dag van onze vakantieweek zou worden. Een lage rand bewolking en verder geen vuiltje aan de lucht. Wel ganzen die we met duizenden hier gezien hebben. Een mooie afscheidsgroet.
Vanwege het aangename weer en omdat we er toch bijna langs kwamen, hebben we nog een rondje Oostvaardersplassen gedaan. We werden omgeven door één groot vogelconcert, sprookjesachtig mooi en we genoten volop. Thuis gekomen eerst alles uitpakken, settelen, de gewone dingen weer oppakken en dan de foto’s bekijken. Tot mijn verrassing bleek dat een zomaar-tussen-de-takken-foto bijzonder heeft uitgepakt. Van een gewone vink, die fantastisch mooi is. Het kleine goede, dat zoveel is.
