Het gezegde Morgenrood, water in de sloot, gaat vandaag niet op. Bizar vroeg was ik wakker en de wolken kleurde prachtig felrood, maar ik was te laat in het buitengebied om dit te fotograferen. Bovenstaande foto is om half 6 gemaakt, met een veel zachter oranje licht en nevels over de velden. Moeilijk om zoiets echt te vatten in een afbeelding, maar dit komt in de buurt. Wat een heerlijke start van deze warme, droge dag. Even verderop sloeg ik rechtsaf en daar werd ik weer getrakteerd op een sprookjesachtig gezicht:
Door de oranje lichtbanen heen gefietst en voor het bruggetje afgeslagen richting het Binnenveld. Deze weg loopt langs het Valleikanaal, de gierzwaluwen scheerden over het water en om mij heen. Vanochtend is de natuur één en al belevenis en ik dank de Schepper ervoor! Halverwege deze route stuit ik op wolken spreeuwen in de bomen. Op een gegeven moment gingen ze de lucht in en kwamen ze van alle kanten, ook uit het grasland. Alsof er plotseling een windhoos overkomt. Amazing.
Nou, en dat was nog maar de fietstocht. Toen ik aankwam op de Kooiweg was het nog zonnig maar de lucht trok steeds verder dicht. Dat gaf heel bijzonder licht waardoor het veld goud kleurde. Een grote ‘jager’ scheerde erover, meteen op de hielen gezeten. Opvallend om te zien dat een wulp toch best heel fors is, zo in combinatie met deze bruine kiekendief.
Bij de plas zag ik een dikkige kieviet met een heleboel extra poten… Onder moeders vleugels, dat is toch het fijnste plekje op aarde als je daar net opgezet bent. Die grote, wijde wereld is best spannend.
Ik pak dezelfde weg terug en komt nog wat klein grut tegen: het rietgorsje oefent uit volle borst het o zo bekende riedeltje. Kijkend naar de foto, hoor ik bijna het ‘belletje’. En dit puttertje is fanatiek aan het eten van de overheerlijke distels. Een andere benaming voor putter is distelvink en dat is niet voor niets. Er verschijnen steeds meer veldbloemen en kruiden in het grasland, gelukkig houden de klaprozen van het eerste uur het lang vol.
Ten slotte dan het steenuiltje. Die had ik al een tijd niet gezien, waarschijnlijk te druk met broeden geweest. En met succes, naar het lijkt. Want onder de dakpan staren een paar kloeke, gele ogen mij aan. Er is aardig wat beweging waar te nemen maar het uilskuiken blijft in dekking. Geef hem eens ongelijk. Dan zie ik een ouder aan komen vliegen, zo de boom in. Eerst verder weg, later naar een kleinere boom met zicht op het open veld. Zo kreeg ik de gelegenheid dit exemplaar goed te bekijken. En visa versa.
