Afgelopen week was weer een heerlijke lenteweek, hoewel de temperaturen in de ochtend nog erg winters zijn. Dus gewoon de skibroek aan. Ook wel handig, want ik ben wat aan het oefenen met lage opnames, wat de stand van de camera betreft. De Sony RX10IV heeft een kantelscherm, ik klap die uit en houd de camera dan net boven de grond. Daarbij zit ik op een matje en kijk op het gekantelde scherm of de compositie een beetje klopt. En dan lichtelijk op de gok de foto’s maken. Door het lage standpunt krijg je een mooie wazige achtergrond, straks een paar voorbeelden. Eerst de vroege ochtenden die behoorlijk mistig waren.
Deze ochtend bleef de mist vrij lang hangen. Onderstaande knobbelzwanen zijn daardoor niet kraakhelder, maar het ging me om de lange nek die enigszins doorbuigt. Deze zware zwanen leveren echt een prestatie als ze vliegen, ze moeten heel wat gewicht in de lucht zien te houden (ongeveer 10 tot 12 kilo). Ze kunnen het niet langzaam aan doen, want dan vallen ze uit de lucht. Ze landen bijna altijd op het water en hebben dan nog een aardig vaartje. Om te remmen vouwen ze hun staart open en steken ze de zwemvliespoten vooruit. Plons!
De witte kwikstaart is overal weer te horen, een gezellig geluidje (zoiets als “tsi-tsick!“) en zittend wipt hij voortdurend met zijn staart. Wij noemen ‘m dan ook: witte wip. Het lijkt trouwens een zwart-wit foto, maar dat is het niet. De vogel is grotendeels zwart-grijs-wit en het was nog steeds een beetje mistig waardoor het water er kleurloos uitziet.
Dezelfde locatie een paar dagen later met een heel andere look. Bij de grutto afbeeldingen heb ik de high-key techniek toegepast waardoor ze een artistiek effect krijgen.
De tuincentra liggen er inmiddels weer vrolijk bij, tuinliefhebbers worden verleid om de de bloemetjes eens flink buiten te zetten. Maar vergis je niet, april doet wat hij wil. De natuur moet nog echt op gang komen, hoewel er hier en daar zeker wel vrolijke noten te bespeuren zijn:
De lentekriebels worden ook wel degelijk gevoeld bij onze gevederde vrienden, dit grutto-paar getuigt daarvan. Het gebeurde pal voor mij neus, ik had geen tijd om de instellingen te checken. Er zit dus wat beweging in de foto, maar dat doet ook wel recht aan het hele ritueel. Er wordt namelijk flink wat gewapperd met de vleugels. Gruttogrut.
Jut en Jul zaten knus in hun knollenveld, volgens mij zijn ze wel gehecht aan dit stekje.
Bij een plas-grasgebied zat deze pieper. Ik had al een vermoeden dat het niet om de gewone graspieper ging en ja hoor, het is een waterpieper. Net even anders, leuke waarneming!
Fietsend langs het Valleikanaal kom je langs een houtwal waar de ene tjiftjaf na de andere zijn mooiste lied ten gehore brengt. Een aaneengesloten soloconcert. Gewoonweg een feest om die route te nemen, je zou er een blokje voor omrijden. Putters zijn meer gezelschapsvogels, ze vormen groepjes en gaan zo van plek naar plek.
En als we het dan hebben over groepsvorming, dan maak ik even een bruggetje naar een bollenveldje bij ons in de wijk. Soms zie je zo’n sneu polletje bloemen staan langs de kant van de weg dat totaal niet uit de verf komt vanwege het ielige ervan. Jammer, want van dichtbij zijn het beauty’s. Als je er veel bij elkaar zet, dan versterken ze elkaar en komt het krachtig en prachtig over. Zo ook bij ons in de buurt. Het grappige is wel dat ik die blauwe bloemenzee niet zo kon weergeven op de foto zoals je het als wandelaar ervaart. Dus ik zoomde in op soort bij soort en door die losse elementen samen te voegen, kreeg ik toch weer samenhang:
Nu begon deze blog met een uitleg over mijn lage-standpunt-kantelscherm-techniek. Al schrijvend kwam van het een het ander, maar nu dan toch echt de resultaten. Achtereenvolgens een zwarte ruiter, grutto en tureluur. Enjoy!
