Interventie

In deze blog zal het gaan over meerdere natuurbelevenissen van afgelopen dagen. Lijkt me goed om meteen maar met de aanval te beginnen. Van een kievit, wel te verstaan. Ik liep gewoon over het pad, wellicht was er een nest of waren er kuikens in de buurt, want deze felle ‘kikker’ vond het nodig meerdere keren erg dicht om mijn hoofd heen te cirkelen met luide kreten erbij. Ach, ik snap het ook wel. Ik kan ook fel worden als het om mijn kinderen (of man of dierbaren) gaat. Alleen deed ik niets verkeerd, maar maak dat een kievit eens wijs…

In de plas aan de Kooiweg waren ook moedereend met heel wat kuikens aan het foerageren. Hoewel het er niet echt smakelijk uitziet wat ze naar binnen werken, voor hen zal het krachtvoer zijn. Op mijn hurken in het gras bleef ik rustig wachten tot ze dichterbij kwamen en dat werkte goed. Het rechter eendje kwam pal voor mij zwemmen.

Er vlogen ook steeds gele kwikstaarten om mij heen. Dit keer zat er ook een vrouwtje bij en dat is leuk omdat ik dan meteen het verschil goed kan laten zien. Duidelijk zichtbaar dat het man het moet hebben van zijn looks en het vrouwtje valt meer weg in het landschap als ze zit te broeden.

Bij een andere plas zaten heel wat bosruiters. Dat zijn steltlopers die zoetwatergebieden bezoeken als ze op doortrek zijn. Ze blijven dus niet in Nederland maar maken hier een tussenstop. En als kers op de taart ook nog een zwarte ruiter. Die broedt hier ook niet en zal waarschijnlijk weer doortrekken naar het Noorden. Extra leuk om ze hier dan even te gast te hebben.

Ik had het net over wegvallen in het landschap, dat is bij dit jonge pulletje van de kievit goed te zien. Het waren er drie en in eerste instantie had ik ze niet in de gaten. Tot er wat heen en weer bewoog en onder toezicht van een alerte ouder kon ik rustig wat foto’s maken toen ze wat aan mij gewend waren.

De kleine pleviertjes trokken zich niets van hun publiek aan, ik zag al wat typisch gedrag en ja hoor. Binnenkort hopelijk ook kroost van deze soort. Dat lijkt me super om te zien, die moeten wel heel mini zijn want een kleine plevier is ongeveer 16 cm.

Dan komen we nu bij het gedeelte waar de titel van deze blog op duidt. Er waren drie wilde eenden aan het stoeien, twee mannetjes en een vrouwtje. Als je dat wel eens hebt gezien, weet je dat het er niet zachtzinnig aan toe gaat. Ze liepen gewoon om mij heen, het vrouwtje helemaal verfomfaaid met een vleugel die uit zijn verband leek. De mannen waren elkaar aan het bewerken, maar hadden daarvoor het vrouwtje beetgehad. Ik dreef de kerels de sloot in, weg bij de dame vandaan. Ondertussen duidelijk aangevend dat ze moesten ‘kappen nou’ en dat had effect. Wellicht koelden ze af in de sloot of waren ze beduusd van mijn interventie. Hoe dan ook, de rust was voor nu weergekeerd.

Wilde eend, vrouwtje

Eind van deze middag zijn Jeffrey en ik nog even naar Amerongen geweest om te kijken of er al visdiefjes zaten. En jawel hoor, ze waren vliegensvlugge duiken aan het maken, maar we zagen geen visvangst. Dat gaat ook erg snel allemaal, een foto maken is een heuse uitdaging. Ik ben op een ‘overstap-hek’ gaan staan waardoor ik wat meer op ooghoogte kwam en kon zo toch was moois vastleggen. Opvallend vond ik vooral de staart, die lijkt wel een beetje op die van de boerenzwaluw. Dat was mij nog niet zo opgevallen, tot nu toe.

Op weg naar de auto nog een fitis tegengekomen. Die lijkt erg veel op een tjiftjaf, alleen hun zang is overduidelijk anders. En gelukkig laten ze zich in deze periode van het jaar goed horen.

Ook kun je naar de poten kijken, die van de tjiftjaf zijn donkerder. Ter afsluiting nog een natuurplaatje, van een groepje madeliefjes bij elkaar. Het is bijna Moederdag dus wel toepasselijk, dacht ik zo. Ma-de-liefste!