Gisteren en vandaag van het heerlijke, zonnige weer genoten tijdens mijn Binnenveld-rondje. Graag zou ik weer de zonsopkomsten mee willen maken, maar daar is het wat mij betreft nog te koud voor. Dan sta ik daar na een half uurtje te verkleumen, dat is niks. Dus ervoor gekozen in de middag te gaan. Nadeel is wel dat velen de paden en pedalen op gaan rond die tijd. Gisteren was het gewoon druk te noemen, voor mijn doen. Vandaag een tactisch tijdstip gekozen: etenstijd. Dat scheelde de helft aan mensen.
Laat ik maar eens beginnen met de heenweg ernaartoe. Een grote bonte specht kwam in zijn kenmerkende golvende vlucht aanvliegen en nam plaats op een dode tak. Spechten hebben in hun koppie een bescherming, waardoor ze geen hersenschudding krijgen van dat getimmer op het hout. En ze hebben nog een handige truc, vlak voor ze aan het hakken slaan, sluiten ze de ogen. Zo blijft de oogbol op de juiste plek en bijkomend voordeel is dat er minder kans op oogschade is (door alle losse spaanders die in het rond vliegen).
Het paartje roodborsttapuit gaven ‘acte de présence’. Overduidelijk is de dame nieuwsgierig en de heer schuw. Dat was me al eerder opgevallen en werd bevestigd: meneer bekeek me vanaf een flinke afstand en nam de benen (vleugels in dit geval) terwijl mevrouw steeds een stukje dichterbij kwam, me nieuwsgierig bekeek en met een kleine boog om me heen vloog naar een volgende zitplek. Ze had ook nog een lekkere rups gevangen. Bon appétit!
De grote afwezigen zijn de steenuiltjes, geen spoor van te bekennen. Ik wilde ze graag links en rechts in de dakgoot fotograferen, op hun vaste stekkie. We moeten het dus zonder beeldmateriaal doen, toch wil ik hun namen bekendmaken. Ik heb een aantal suggesties doorgekregen, moest er even op broeden en ben heel blij met de volgende namen: eLLie en Rakker. Een combi van twee inzendingen met een eigen twist. Hopelijk laten ze zich snel weer zien. Een man wees me op een steenuilenkast even verderop: straatje uit fietsen, rechts, links. En jawel hoor, nog een uilen-territorium:
Hiernaast ligt een kleine plas waar veel eenden in ronddobberden. Ondanks de felle zon kon ik wat aardige plaatjes schieten. Die weerspiegeling van riet in het water geeft leuke effecten. Ook grappig om te zien dat de kuifeend-man (links) een veel grotere kuif heeft dan zijn partner. Stoere vent.
Of deze schitterde krakeenden dan, met al die verschillende patronen. Eenvoud siert de eend.
Verder nog een overvliegende sperwer, heel wat houtsnippen tussen het riet en een enkele slobeend. Al met al een interessante plek dus. Alleen is het ook een hotspot van kijkers, wandelaars, honden-uitlaters en autoverkeer. Da’s minder…
Hoog tijd om weer de rust op te zoeken. Hoewel, als het gaat om de natuur kan ik aardig wat reuring aan. Zoals deze drukteschoppers in de stuiken: ringmussen. Mannetje en vrouwtje zijn niet van elkaar te onderscheiden op het oog. De zwarte wangvlek en witte ring om de nek zijn kenmerkend voor deze soort.
In het Valleikanaal zwommen aardig wat dodaars rond. Deze mini-fuut is extreem schuw en schiet bij het minste of geringste naar de waterkant om zich te verschuilen tussen het riet. Maar wie niet weg is, is gezien…
