Hoe kan je het jaar nou beter beginnen, dan met een dagje vogelhut? Voor mijn verjaardag heb ik twee ‘fotohutdagen’ cadeau gekregen en gisteren heb ik daar één van besteed. Om kwart voor negen waren we op de plek van bestemming en om kwart voor vier gingen we weer inpakken. Jeff was er een paar uurtjes bij, aan het begin en eind. Dus nu heeft hij ook ondervonden wat een leuke vogelhut dit is. Zo door de dag heen is het wisselend druk op de setting, maar geen saaie uren hier. Op een gegeven moment was het zelfs overweldigend druk, een hele groep groenlingen, vinken en kepen hipten rond aangevuld met spechten en mezen. Je wist even niet waar je moest kijken.
Over spechten gesproken, daaraan geen gebrek. Op één moment telde ik er vier tegelijk. Grote bonte spechten wel te verstaan. Uiteraard lijken ze op elkaar, maar als je goed kijkt zijn er toch ook wel duidelijke verschillen. Boven de snavel hebben ze een snorstreep, die is bij de een gekleurder dan bij de ander.
Extra leuk was dat er ook met regelmaat een middelste bonte specht ten tonele kwam. Hieronder de twee soorten naast elkaar, zoek de verschillen:
De scene kreeg ondanks de winterse setting af en toe een vrolijk tintje door het frisse geel van de pimpelmees en de groenling.
Zelfs de o zo alledaagse houtduif heeft verbazingwekkende kenmerken:
En dan onze bekende merel. Vrouwtje (bruin) en mannetje (zwart) verschillen wel wat van elkaar, maar toch is hun karakteristieke houding bij beide duidelijk af te lezen: hangende vleugels en opwaartse staart:
Er schooiden aardig wat gaaien rondom de hut, op zoek naar eten dat hun krop kon vullen. Ze kunnen meerdere van deze doppinda’s ineens naar binnen werken:
Sommige vogels zijn van nature wat relaxter, die kan je dan met wat geluk redelijk rustig fotograferen. Hoewel de bewegelijkheid altijd een uitdaging blijft, poseren komt er vaak niet van. Toch spannen sommige vogeltjes de kroon wat vlugheid betreft zoals een goudhaantje (kleinste vogeltje in nederland) of in dit geval… de glanskop. Bijna niet te doen om deze rakker vast te leggen, hij flits van de ene plek naar de ander. Zit geen seconde stil en is net zo snel verschenen als verdwenen. Goed opletten dus en gewoon maar blijven proberen. Er is altijd kans op succes.
Eerder had ik ‘m al even genoemd, de keep. Echt een wintervogel hier, zomers broeden ze in Scandinavië. Ze groeperen vaak samen met vinken, zo ook bij de hut. In de zomer is dit koppie helemaal zwart en zo ook de snavel.
Ter afsluiting nog een foto van de middelste bonte specht. Want dat is toch echt wel een bijzondere waarneming, deze soort is zeker geen alledaagse verschijning en van de bonte spechtensoorten in Nederland de minst ‘gangbare’. Veel leuke soorten gezien bij de hut, maar deze maakte mij echt wel happy!
