Als er geen wind staat en er zit veel vochtigheid in de lucht, dan weet je al hoe laat het is: grote kans op mist. En die was behoorlijk hardnekkig vandaag. Ik was voor zonsopkomst in het Binnenveld, maar de zon kreeg heel lang geen enkele kans om door te breken. Bij de slootkant was er gelukkig wel wat reuring. Zo liep er een reetje dat niet in de gaten had, dat ik een levend wezen was. Ze kwam steeds dichterbij en ik probeerde me niet te bewegen. Totdat… zzzzzzzzz, een mug. Vlak bij mijn gezicht. Heel voorzichtig bracht ik mijn hand omhoog, maar de ree had toen door dat er dus leven in mij zat. Ze keek me strak aan en besloot daarna rustig het struikgewas in te stappen. Verder dodaars in de sloot die op me af zwommen. Ik was blijkbaar erg één met de natuur vandaag, dit zijn super schuwe watervogels. Plots hoorde ik wat bij de rand van het maisveld. Daar zat een blauwborst die zich eventjes goed liet bekijken om vervolgens tussen de hoge maisplanten te duiken. Blauwborsten zijn geen overwinteraars in Nederland, ze trekken allemaal naar warmere oorden tussen eind juli en september. Hij heeft dus een lange reis voor de boeg.
Deze ontmoeting had ik niet verwacht, alleen in het voorjaar is deze mooie vogel langs de rietkant ‘standaard’ te zien. En terwijl ik mijn verbazing te boven kom, hoor ik een heel bekende fluittoon. En ja hoor, daar kwam de ijsvogel voorbij flitsen. Tot drie keer toe zelfs. Morning!
De mist trok wat op en ik ging mijn ronde verder afmaken. Zo kwam ik langs een gemaaid weiland, het groene gras leek wel licht af te geven. Aan de andere kant van die weg zat een rietgors wat met zijn staart te wapperen en liet mij rustig mijn gang gaan. De tjiftjaf daarentegen was een stukje verderop heel wat actiever en hipte over het dennentakje omhoog tot het vrij kwam te zitten. Hebbes!
In de boom voor het jagershuisje zag ik twee steenuilen, de ene zat rustig op een tak de boel te observeren. De ander had geen rust in het lijf en liet dat ook nog eens horen. Het is niet goed mogelijk om een geluid in woorden uit te drukken, maar hierbij een link en dan bij Geluid klikken op Baltsroep man. Op de foto het relaxte vrouwtje (vermoed ik).
Mijn camera heb ik aan een soort schouderriem hangen. Zo heb ik mijn handen vrij om te fietsen, maar in no time kan ik ‘m erbij pakken. Op de terugweg spotte ik een buizerd die werd lastig gevallen door een aantal eksters. Snel de camera erbij gepakt, me een beetje verscholen achter een wilg en zo kon ik het tafereel vastleggen. Best wel lefgozers, die eksters. Als ik de blik van de buizerd zie, dan zou ik me rap uit de voeten maken. Uiteindelijk vloog de buizerd getergd naar een paal verderop, maar ook daar bleven de eksters nog even sarren. Gewaagd spel.
