Tien dagen op rij geen zon te zien. Nou, daar wordt niemand vrolijk van. Maar vandaag zou die somberte verdreven worden. En dat wilde ik live meemaken, dus vroeg op, dik aankleden en de o zo bekende route richting het Binnenveld in no time afgelegd. Het was prachtig:
Genieten met een hoofdletter G! Niet zo veel vogels in het water hier, des te meer in de lucht. Er cirkelde steeds groepen kievieten door het luchtruim en af en toe kwam er een ‘plukje’ ganzen over. Verder wat zilverreigers, een buizerd en er scheerde een ooievaar vlak over. Vet. Bijna halverwege de route de bekende slootkant afgespeurd, op zoek naar de waterral. En jawel, hij kwam af en toe uit de dekking van het riet. Plots begon het serieus te regenen, de paraplu moest eraan te pas komen en dat was teveel beweging aan de waterkant. De ral dook weg, maar deze torenvalk kwam juist een kijkje nemen, op zoek naar en natte muis of zo. De valkfoto is gemaakt met in mijn linkerhand de plu en rechts de camera, zodat de lens niet te nat zou worden.
Even verderop nog een stuk gelopen richting het vlonder. Er loopt daar een watertje, evenwijdig aan het Valleikanaal. In dat smalle reepje water dobberde deze meerkoet in bladgoud, leek het wel. Zo mooi wat de weerspiegeling van het riet in het water voor effect kan geven.
De grond was best zompig en af en toe was het een glibberige bedoening. Ook op het vlonderpad moest ik voorzichtig lopen, maar ik had (en nam) alle tijd. Even op het dek zitten ging niet vanwege de natte toestand, bij deze foto zat ik op mijn hurken, met de camera heel laag boven de planken. Zo fraai, dat repeterende mospatroon.
Inmiddels waren de batterijen in mijn handschoenen leeg, dus de kou begon door te dringen. Weer richting de fiets lopend, kwam ik eerst nog deze fancy kuifeenden tegen:
Plots komt er een lange sliert (kol)ganzen in de verte aanzetten. Duizenden (op de foto een klein fragment). Machtig gezicht en gehoor, ze vlogen en masse over me heen. Daar sta je dan, met een grijns van oor tot oor.
Bij de fiets aangekomen de handschoen-batterijen verwisseld. Verwarmingsknoppen op standje heet aangezet en zo waren mijn inmiddels koude handen in een mum van tijd weer aangenaam warm. Verder van mijn ’thermosbeker-thee’ genoten en op de fiets gestapt om huiswaarts te gaan. En daar op het fietspad schiet de blauwe flits voorbij. Wauw, leuke waarneming. Maar dat was niet alles, zij (want het is een vrouwtje, te zien aan de oranje ondersnavel) nam even verderop plaats op een rietstengel. En dook vanaf haar uitkijkpunt het water in. Laat ze nou na wat pogingen ook nog beet hebben:
Wat een ochtend. Met op de valreep nog een paar reetjes in het veld. We hadden even oogcontact voor ze weer rustig verder graasden. Deze natuurtocht duurde vier uur en van begin tot eind heb ik genoten.
