Het is al dagen mistig en niet zo’n beetje ook. Van al dat binnenzitten word ik niet vrolijk, dus met het risico dat er niets te zien valt, ben ik op pad gegaan. Blij toe! Want het was prachtig. Verstilde kleuren, gedempte geluiden en lekker rustig.
Bij de Kooiweg stonden er wat kaardenbollen langs de sloot. Hoe gaaf met het laagje ijs, dat de windrichting aangeeft op het moment van bevriezen.
Verderop de Binnenvelden in zie ik in de weerspiegeling van het slootwater een vogelsilhouet. En daar zit inderdaad een ijsvogeltje te turen in het water. Ze vliegt iets verder en neemt plaats op een paaltje. Goed viswater daar, want ze spiest twee keer een visje aan haar dolksnavel.
Bij landgoed De Lieskamp hangt een uilenkast, tegenwoordig fiets ik daar even naar toe om dan te keren bij het eerste huis, waar de nestkast in de buurt hangt. En ja hoor, bingo. Het steenuiltje had mij ook in de gaten, maar de afstand was ver genoeg om relaxed te blijven zitten.
Dit keer heb ik de fiets bij de Veensteeg geparkeerd en ben daar het natuurgebied ingelopen. Zo mooi hoe de dode grassen en planten het landschap sieren dankzij het witte ijslaagje op de vegetatie.
Op de terugweg waren er twee lepelaars aan het foerageren in het Valleikanaal. Even verderop kwamen er drie vrouwen aanlopen, al kwebbelend. Dus ik was er klaar voor toen de lepelaars die drukte wilde ontvluchten:
De wereld werd steeds meer diffuus, het waterlandschap steeds geheimzinniger.
Inmiddels begon de kou ook aardig door te dringen, dus hoog tijd om flink op de pedalen te trappen en huiswaarts te gaan. Zeer voldaan, dat wel. Deze natuurtocht had ik niet gemist willen hebben.