Afgelopen weken heb ik met behulp van YouTube me wat meer verdiept in het gebruik van Lightroom Classic (LrC), ons fotobewerkingsprogramma. En ook veel fototips gekregen. Er is enorm veel beschikbaar via het WorldWideWeb, maar toch moet je zelf aan de slag gaan om het geleerde in de praktijk te brengen. Laat dat nou geen straf voor me zijn, ik geniet ervan! Gisteren wilde ik op een andere manier landschapsfoto’s maken, met behulp van bracketing. Je maakt dan een aantal opnames met verschillende belichtingen: onder-, over-, en normaal belicht. LrC maakt dan van die opnames één nieuwe en gebruikt van die verschillende opnames de beste delen. Dit is de testfoto:
Het was best even puzzelen met de instellingen, statief, compositie. En terwijl ik daarmee bezig was, stopte er een aantal auto’s op de parkeerplaats. Een paar mannen hadden overleg. En toen nog meer auto’s en nog meer, het hield niet meer op. Nou, ik hield het voor gezien en liet de drukte achter mij. Wellicht een Binnenveld-excursie.
Bij de plas aan de Kooiweg heb ik genoten van poetsende jonge zwanen. Moederzwaan hield mij in de smiezen en ik haar. Door te observeren ontdek je wanneer er een bepaalde beweging aanstaande is. Daar kun je dan van te voren op anticiperen. Dit was één van de vele foto-tips en het werkt echt.
De waterral was weer present en liet zich even redelijk zien. Hij tilde steeds blaadjes op met zijn snavel, op zoek naar lekkers. Het is een heuse alleseter: kikkers, slakken, insecten, larven, visjes, garnalen, maar ook scheuten en wortels, en kuikens en aas staan op het menu. Er is dus altijd wel wat te vinden.
Vanochtend wilde ik een mooie zonsopkomst met die nieuwe bracketing-techniek vastleggen. Maar er was bijna geen wolkje aan de lucht en dan krijg je meestal geen bijzondere opnames. Toen heb ik iets nieuws gedaan, ik ben namelijk doorgefietst naar de Blauwe Kamer. Prachtige route langs het Valleikanaal. Kwam nog twee zwarte zwanen tegen, sierlijk gleden ze door het water. De zon was net op toen ik de dijk op fietste.
Rechts zie je het natuurgebied liggen, de fiets bij het restaurant geparkeerd en door naar de vogelhut. Het is een enorme modderboel in dit natuurgebied, goed opletten op het vlonder over het water dus. Uiteindelijk met besmeurde schoenen veilig aangekomen en ik had er heerlijk het rijk alleen. Dit was het uitzicht:
Een snelle scan en ik zag in eerste instantie voornamelijk ‘algemenere’ (water)vogels als reigers, aalscholvers, eenden en dat soort spul. Tot ik ook een aantal zaagbekken zag, in de verte. Kijk, dat is dan toch leuk. En helemaal toen er een aantal dichtbij langs zwommen. De hut ligt hoog, dus je fotografeert dan naar beneden. Niet de mooiste setting, maar zo dichtbij komen ze anders ook niet snel.
Er kwam ook een nonnetje buurten, wauw zeg. Dit is een hele schuwe soort en dan dit mannetje zo kunnen vastleggen. Gaaf.
Het werd wat drukker in de hut en ik hield het voor gezien. Bijna terug bij de fiets hoor ik hoge piepjes. Die horen bij het kleinste vogeltje: de goudhaan. Op goed geluk wat plaatjes geschoten, ze zijn zo rap. Het is dan echt een verrassing als ik de foto’s op de computer bekijk, wat het geworden is. Blij mee!
Een andere omgeving met weer nieuwe soorten om te ontdekken. Ik ben een geluksvogel.