Afgelopen week vakantie gehad en dagelijks een portie natuurgeluk mogen ervaren. Want zo ervaar ik dat om in het vrije veld te zijn, diep dankbaar voor al het moois om mij heen. Veel mistige ochtenden meegemaakt waarbij de zon toch steeds weer de overhand kreeg en de sluiers over de weilanden deed verdwijnen.
De koekoek liet zich vele malen luid en duidelijk horen langs het Valleikanaal. Meerdere keren heb ik hem gezien en wat opviel was dat hij telkens werd aangepakt door vogels die hem liever weg dan in de buurt wilde hebben. Dat is ook de tactiek van deze soort. De man leidt af door veel aandacht te trekken (KOEKOEK) en het vrouwtje legt sneaky haar eieren in de nesten van de waardvogeltjes. Wellicht dat er straks een heel aantal koekoeksjongen in deze contreien te zien zullen zijn, gevoerd door pleegouders terwijl pa en ma al lang en breed met de noorderzon zijn vertrokken.
Er is een paartje dat het geluk bij elkaar heeft gevonden, terwijl het geen doorsnee combinaties is. Namelijk een grauwe gans en een ‘soepgans’. Dan hebben we het over een gans die een stuk groter en vetter is dan de grauwe en vaak een soort verwilderde boerderijgans is (gefokt voor vlees, eieren en dons en soms gehouden als ‘waakhond’). Leuk om vogels te gaan herkennen in hun eigen territorium, ik noem ze Jut en Jul.
In de plas aan de Kooiweg is ook veel paarvorming zichtbaar. Soms heel letterlijk, zoals deze kleine plevieren waar ik een fotoserie van kon maken die je makkelijk kunt voorzien van commentaar:
Of wat dacht je van deze visdieven, ik hoopte op een paring maar daar was het blijkbaar nog niet de juiste tijd voor. Toch lieten ze een mooi staaltje versierkunst zien waarbij ze regelmatig even met elkaar connecten en uiteindelijk haalde manlief een lekker visje voor zijn dame.
Er waren ook dieren die meer de verborgenheid opzochten, zoals de patrijzen die zeer schuw zijn. Verder zag ik bij de voet van een boom verstopt in het gras een zwart-witte vacht en dacht allereerst aan een das. Rare gedachte natuurlijk, die zijn veel groter dat dit hoopje, maar dat het niet om een poes ging was me wel duidelijk. Wat dan? Volgens mij gaat het hier om een konijnenhok-konijn. Dus geen wilde maar door iemand hier gedropt of ontsnapt in de nabije omgeving. Zag ook nog een bruin exemplaar dat er als huisdier uitzag. Dan hebben ze in ieder geval elkaar nog en hopelijk gaan ze het redden en vinden ze het geluk in deze prachtige omgeving.
Anderen wilden juist wel goed zichtbaar zijn en lieten zich ook nog eens flink horen, zoals de blauwborst bovenin een rietpluim en deze grasmus tussen de bloemen. En de grutto, die liet zich zien in zijn klassieke pose bovenop een paal. Fotogeniek toch!?
Bij het water aan de andere kant van het gebied, achter het jagershuisje, zat ook veel moois. Zoals deze verschillende soorten ruiters die wel allemaal een kenmerk gemeen hebben, namelijk dat ze hoog op hun poten staan.
Hetzelfde geldt voor de twee kluten, zeker geen vaste bezoekers. Eerder een soort eregasten die zo af en toe eens dit gebied met hun bezoek vereren. Het zijn net als de ruiters steltlopers maar dan wel met een sierlijke snavel die aan het einde omhoog loopt. Over sierlijk gesproken, een paardenbloem is in al zijn eenvoud bijzonder mooi te noemen.
Laat ik afronden met deze twee hekkensluiters. De camera heb ik altijd omhangen, ook op de fiets want veel ontmoetingen zijn onverwachts. Op de terugweg, voldaan van al het moois dat ik al heb gezien, landde plotseling deze groenling. Zomaar, ineens is hij daar en kruist hij mijn weg. Pure schoonheid, wat een geluk dat ik ‘m net tref. En dan de pimpel die even later de paaltjes afstruint, op zoek naar lekkers onder het plastic houdertje. Vandaag is het Moederdag en ik heb o.a. een boek gekregen van Jeff: De magie van vogels. Met als ondertitel: Waarom vogels kijken gelukkig maakt. En zo is het maar net!
