Een gewone donderdag, maar toch ook weer niet. Jeff is vrij en is vanmiddag met onze Matthijs naar de KvK gegaan, die vanaf vandaag officieel zzp’er is geworden. Best bijzonder dus. Ik heb mijn werkdag verschoven naar morgen, zodat we vanochtend in alle vroegte (lees half 6) op stap konden naar de Amerongse Bovenpolder. Een goede keus, we hebben er ruim 50 vogelsoorten mogen ontdekken. En dat is precies hoe het voelt: een ontdekkingstocht. Het gebied kennen we, maar je weet nooit wat er allemaal op je pad komt.
Eerst de opkomende zon, die het gras met een warme gloed verlichtte. Een juveniele blauwborst vloog heen en weer en koesterde zich in de eerste zonnestralen.
We liepen onze gebruikelijke route en werden verrast door een ontbrekende brug (linker foto). Het was even zoeken, de route bleek aangepast en op een ander punt konden we het stroompje over (foto rechts). Gelukkig maar, juist aan de overkant bleek het erg interessant te zijn. Waaronder een winterkoning met een bijna ontbrekende wenkbrauwstreep. Wellicht ook een juveniel?
Op een gegeven moment liepen we over een met kamille begroeid looppad. Voelde een beetje paradijselijk aan. Schitterende omgeving, zo veel vogels & vlinders om te zien en dan ook nog eens die heerlijke geur om je heen. Zalig!
Over vlinders gesproken, er fladderde heel wat bruine zandoogjes rond. Niet zo’n spectaculaire kleurenpracht maar toch verfijnd in zijn eenvoud. De kleine vos daarentegen is heel wat meer uitgesproken qua tekening, maar in aantal haalde hij het niet bij zijn voorganger. Het groot dikkopje is eigenlijk heel klein, ik verdween helemaal tussen het gras om deze op de plaat te zetten.
Bij het oversteken van het ene weiland naar het andere, maak je gebruik van een hek met opstaptrede. Je moet wel een beetje goed ter been zijn, want het zijn flinke op- en afstappen. En zoals je ziet staat het gras ook fors hoog.
Het landschap is erg afwisselend, open stukken, bossages en water. Bij een wat natter gedeelte hoorden we de bosrietzanger al van verre. Onbegrijpelijk dat we die nu zo vaak horen. Wellicht hebben we ‘m voorgaande jaren niet herkend als zijnde bosrietzanger. We zijn nog steeds lerende. Het volgende is daar een goed voorbeeld van.
We hoorden naast de bosrietzanger ook de snor. Trrrrrrrrrrrrrr, en maar doorgaan. Ondanks dat we ‘m eerst niet konden zien, wisten we wel hoe het eruit zag: een bruin vogeltje dat met zijn snavel open alle kanten opdraait. En zo was het ook. Alleen was deze ‘snor’ wel erg gemêleerd. Thuisgekomen de foto toch voor de zekerheid even op Waarneming.nl gezet om te controleren. Wat blijkt, het is geen snor maar een sprinkhaanzanger. Die net als de snor zijn ratel-geluid alle kanten op strooit. Weer wat geleerd.
Mocht je nou denken dat alles perfect was, dan zal ik dat snel even rechtzetten. Want ik heb een heel pakje zakdoeken erdoorheen gesnoten vanwege de hooikoorts. En zojuist twee teken uit Jeff zijn been geplukt. Nee, volmaakt gaat het hier niet worden. En toch, het was een bijzondere wandeling op een gewone donderdag in een warme junimaand. Met straks pannenkoeken als avondeten en ijs toe. Omdat het toch een beetje feest is.