Een nieuwe soort gezien, die zich ook nog eens goed liet horen maar ik zal niet vooruit lopen op de feiten. Beginnen bij het begin en dat was bij de Planken Wambuis. Lekker vroeg aanwezig, dus rustig wat mensen betreft. Dit in tegenstelling tot de hoeveelheid vogels in de lucht, er waren heel veel koekoeken, veldleeuweriken en boompiepers. Als je je daar niet veel bij kunt voorstellen, op een gegeven moment zagen we 4 koekoeken bij elkaar vliegen en hoorden ook nog van andere kanten hun roep. Ik schat dat er minstens 10-plus aanwezig waren. En dan hebben we het over de mannetjes. De vrouwtjes houden zich koest, dus maak er maar het dubbele van. Je zou er tureluurs van worden, ik had naderhand steeds een KOEKOEK-roep in mijn hoofd zitten. Je zal daar maar als waardvogeltje leven, dat valt niet mee met zoveel potentiële parasiet-ouders om je heen. De veldleeuweriken sloven zich ook behoorlijk uit. De mannetjes maken heuse muzikale baltsvluchten waarbij ze wel boven de 100 meter in de lucht omhoog ‘klimmen’ om daarna zich al fluitend te laten zakken, soms met een heel grappige houding van hun poten. En als je dan als vent ook nog eens een lekker hapje voor vrouwlief hebt bemachtigd, dan heb je het helemaal gemaakt.
Er kruiste nog een hazelworm ons pad, een flink exemplaar die er meer als slang uitzag en ook zo kronkelig zich voortbewoog. Het ging te snel dus ik heb alleen van zijn staart een foto kunnen maken maar het was wel een bijzondere ontmoeting.
Jeffrey had al aangegeven dat er in dit gebied gekraagde roodstaarten zaten. Die zien we niet vaak, dus extra opletten. En ja hoor, eerst een redelijk dichtbij gezien maar deze was ook snel weer weg. Later nog een herkansing en deze keer bleef het mannetje lang zitten. Alleen wel een eindje weg, in het topje van een hoge den.
Het was een mooie wandeling met veel leuke waarnemingen. Op de terugweg reden we door de Ginkelse hei. Ook daar nog even een rondje meegepakt. En toen gebeurde het. Een riedeltje tussen de bomen, die we niet helemaal thuis konden brengen. Wij zoeken tussen de takken en stammen door en daar ergens vloog steeds een vogeltje van tak naar tak. En maar fluiten, hij bleef doorgaan. Hij leek op een fitis maar het gezang klonk toch echt wel anders. Uiteindelijk heeft Jeffrey ‘m ter plekke kunnen determineren: een fluiter. Dat is een nieuwe soort voor ons. We zijn wat verder het bos ingegaan en uiteindelijk was het de vraag wie nu wie aan het observeren was.
