Er was wat mensenherrie buiten, waar ik wakker van werd. Het was nog wel donker, maar ik dacht dat ik net zo goed maar op kon staan om de zonsopkomst mee te maken. Aankleden, plens koud water in mijn gezicht en zachtjes naar beneden. Daar zat Matthijs me heel verbaast aan te kijken… het was nog niet eens 2 uur. Ai, dat is iets te vroeg om op stap te gaan. Wel de camera klaargezet en de wekker ingesteld op 4.30 uur. Die hoefde (gelukkig voor Jeff) niet af te gaan, want ik was voor de wekker wakker. Zo kon ik ruim op tijd de zonsopkomst meemaken. Het was mistig en prachtig. Zo mooi dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Kijk, daar doe ik het voor:
Vandaag meer met de flora bezig geweest en geprobeerd er een creatieve draai aan te geven door een rode klaproos in de achtergrond van een rozige te krijgen. Een soort natuurlijk special effect. Het andere exemplaar had een mooi wit randje, ook al zo bijzonder.
De volgende twee plaatjes vond ik grappig vanwege het tegenovergesteld effect. De gele kwikstaart die sterk afsteekt tegen het groene riet versus de graspieper die zelfs op een verhoging bijna wegvalt in het pad.
Op mijn ‘keerpunt-plek’ was een flink gedeelte van het land gemaaid, daardoor kon ik de margriet fotograferen zonder storende sprieten in de buurt. Het maaisel op de achtergrond en de wat donkere hoeken zorgen voor een mooie, warme omlijsting van het geheel.
Tenslotte nog een poos op mijn hurken gezeten aan de waterkant, door de hogere beplanting zat ik behoorlijk verdekt opgesteld. En zo kon het gebeuren dat een lepelaar redelijk dichtbij neerstreek om met zijn lepelsnavel door het water te maaien en zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Verder een tureluur die wat ochtendgymnastiek deed. Toen ik opstond, moest ik ook even rekken en strekken, ik word een dagje ouder. Volgende keer toch maar mijn krukje meenemen.
