Het zou vandaag een redelijk zonnige dag worden, vertelde ze gisteren op het journaal. Dus toen ik vanmorgen wakker werd, ben ik meteen uit bed gestapt en binnen een half uur zat ik op de fiets, op weg naar de Binnenveldse Hooilanden. Maar toen ik tussen de weilanden door fietste, zag ik de oranje zon al opkomen. En dat ging rap, heel rap. Ik zette nog even flink aan op de pedalen maar het mocht niet baten, de zon schoof al bijna weer achter laaghangende bewolking. Kordaat de fiets in de berm gezet en een weiland ingelopen, dan maar hier. Prachtig om de hemel zo te zien oplichten in oranje tinten. Flink wat foto’s gemaakt (waarvan ik maar een paar bewaar) en uiteindelijk verder gefietst. Bij de uitkijktoren mijn fiets geparkeerd. Zo kon ik makkelijk te voet verder en kon nog een paar foto’s met water op de voorgrond maken. Dijkje op, bruggetje over, genieten.
Er vliegen veel ganzen over maar op een gegeven moment zie ik in de verte twee kleinere vogels dicht bij elkaar. Eerst dacht ik nog dat ze bij elkaar hoorden, maar niets was minder waar. Het was een valk die het andere vogeltje als ontbijt had bedacht. Maar denken en doen zijn twee verschillende dingen en het vogeltje wist te ontsnappen. Ik weet dat het niet om een torenvalk zal gaan, want die plukken doorgaans geen vogels uit de lucht. Een boomvalk of een slechtvalk dus. Thuisgekomen sla ik de gids erop na en al lezend kom ik tot de conclusie dat het een slechtvalk geweest zal zijn want boomvalken overwinteren niet hier. Die trekken verder en komen ergens rond april weer ons landje opzoeken.
Even verderop zie ik grauwe-, kol- en brandganzen. Die eerste twee lijken redelijk op elkaar maar kolganzen hebben wit boven hun snavel en een meer getekend patroon op hun lijf. Grauwe ganzen hebben oranjere snavels en zijn iets groter. Op de linkerfoto zijn de voorste twee kolganzen en daarachter de grauwe. Inmiddels ben ik al aardig afgekoeld en ga terug naar de fiets om daar warme thee te drinken. Ik fiets langs de Grift weer richting ’t Veen en daar zie ik krakeenden dobberen. En een kleintje ertussen. Zouden er nu al jonkies zijn? Natuurlijk niet, het is een dodaars. Even later zie ik er nog eentje. Verrassende waarneming omdat ik ze niet had verwacht.
Meerkoeten daarentegen, die verwacht je overal want die zitten overal. Het is mijn minst favoriete vogel maar ik dacht: ‘Laat ik eens proberen om ‘m leuk op de foto te zetten’. En die koet dacht: ‘Laat ik eens vriendelijk naar het vogeltje lachen’. Gelukt, van beide kanten.
