Harde wind, weinig zon… toch zijn we erop uit gegaan. Zonder al te hoge verwachtingen, maar wel met als wenssoort de klapekster. Want die was al een poosje waargenomen in de Planken Wambuis. Ook in het bos een natte boel vanwege de vele regenval, af en toe moesten we even buiten de gebaande wegen lopen vanwege diepe plassen. En heel eventjes kwam er een bleek zonnetje tevoorschijn:
En daar in die bocht hoorden we raven, even goed zoeken en toen vlogen er twee stuks ‘achterlangs’. Aan het eind van het pad sloegen we rechtsaf richting een open terrein met lage struiken. Hét gebied waar de klapekster regelmatig is gespot. We zagen een stel het pad verlaten en een heel stuk het gebied inlopen, camera in de aanslag. Dat mag niet, maar de verleiding was blijkbaar te groot. Voor ons wel makkelijk, we keken waar zij naar toe liepen en ja hoor, daar zat onze wensvogel. We bleven aan de rand van het wandelpad en schoten plaatjes vanuit in de verte. Hopend dat de klapekster toch wat dichterbij zou komen. En wat denk je… hij kwam steeds wat dichterbij. Zo grappig om te zien dat deze vogel vaak op het uiterste puntje van een tak gaat zitten:
Dit mannetje zal wellicht uit Scandinavië komen en zijn menu bestaat in de winter voornamelijk uit (mest)kevers, maar ook muizen en zangvogels worden regelmatig te grazen genomen. De klapekster spiest zijn prooi dan aan stekels en kan zo een voorraad aanleggen. Altijd handig.
Er kwam ook nog een blauwe kiekendief het veld over vliegen, nice! In eerste instantie liepen we dezelfde weg terug als waar we vandaan kwamen. Maar we besloten voor de kortere route te kiezen en kwamen zo weer langs de klapekster. We werden beloond dat we netjes op het pad waren gebleven, want hij kwam super dichtbij zitten en bleef al wiebelend op het dunne takje voor ons poseren. Wat een ervaring:
We liepen over het ‘hoofdpad’ richting auto, toch wilden we nog iets langer wandelen en pakten nog even de andere kant van het gebied mee.
Daar zagen we weer twee raven, nu in de boomkruinen. Ze zaten steeds te pikken aan iets. Bleek dat ze dennenappeltjes aan het oppeuzelen waren. Dat was voor ons weer een nieuw inzicht, het zijn echt álleseters.
Even later kwam er een groepje van ongeveer twintig kwetterende vogeltjes over: kruisbekken. Wauw, pakken we die ook nog even mee. Ik kijk op en zie een loslopende hond verschijnen. Dan ben ik altijd extra op mijn qui-vive, dus ik wacht tot ik de eigenaar zie. Die verschijnt niet en de ‘hond’ loopt het veld in. ‘EEN WOLF, een vos, EEN WOLF’ zeg ik tegen Jeff. We lopen stevig door en kijken op het punt waar ik het dier het veld in zag lopen over de grote vlakte uit. Zo op het eerste gezicht niets te zien, maar ik geef het niet zomaar op. En dan, daar helemaal in de verte zie ik iets bewegen. Yes, het is echt een wolf. Ik sta te springen van opwinding en ben de volgende vijf minuten helemaal in de wolken. Ongelooflijk dat we dit bijzondere beest mogen waarnemen. Hij kijkt zelfs even onze kant op.
Helemaal voldaan kwamen we thuis en daar viel ons nog een speciale verrassing ten deel. Onze Poolse vrienden Robert & Monika hebben een muzikaal vogelpakket opgestuurd. Bij het openen verscheen er weer een grote glimlach op ons gezicht:
De liefde, zorg en aandacht waarmee de cadeaus zijn uitgezocht, het kaartje is geprint en de doos is beschreven… hartverwarmend. Dziękuję bardzo, drodzy przyjaciele!