Maandagochtend. De dag na het weekend is er altijd genoeg te doen omdat zondag de gebruikelijke huishoudelijke zaken blijven liggen. Heerlijk, een rustdag in de week. Die houden we in ere want het is ons ten goede. Maar op maandag is er dus best wat te doen. En toch… de buitenwereld trekt me meer dan het binnenwerk. Ik zeg tegen mezelf (letterlijk): ‘Doe ’s gek!’ Jas aan en gaan. En daar heb ik geen spijt van gekregen.
Op de heenweg richting Binnenveld kom ik deze buizerd tegen met uitwaaierende staart. Hij vloog boven een weiland met schapen. Laat ik daar nou een heel grappig exemplaar zien zitten. Dat mondje dat ze trekt…hilarisch!
Ook op de terugweg bleek hier iets te beleven: een ander schaap dat de benen had genomen en aan de wandel was geraakt. Gelukkig kon ze vlot weer het weiland in gedreven worden.
Ik was benieuwd of de waterral zich nog eens liet spotten. Nou, en hoe. Hij kwam redelijk snel uit dekking en ving ook nog een visje. Er was mij al verteld dat er twee exemplaren zouden zitten langs deze sloot. En ook nummer twee liet zich zien. Kijkend naar het verenkleed ontdek je kleine verschillen. Man en vrouw kun je niet zo van elkaar onderscheiden, geen idee of we hier te maken hebben met verschillende geslachten.
Bij de steenuilen zag ik iets vreemds. Voor de dakpannen waar eLLie altijd zit, was een versperring geplaatst. Tenminste, daar vind ik het op lijken. Want ik kan me niet voorstellen dat ze hier nog tussendoor kan kruipen. Zouden ze haar hiermee willen ‘dwingen’ de nestkast te gebruiken? Het is mij een raadsel. Rakker zat wel op z’n vaste stek.
Fietsend langs het Valleikanaal vlogen de kievieten steeds maar weer de lucht in. Geen roofvogel te zien, wellicht hebben ze de lentekriebels. Op deze plek ook de grutto gehoord, dit werd bevestigd door een andere vogelaar. Het is de eerste voor mij, dit nieuwe seizoen. Hopelijk krijg ik er volgende keer een in het vizier. Toch waren deze ‘wolken’ kievieten ook het bekijken waard.