Voor het eerst sinds het broedseizoen zijn we weer naar de Amerongse Bovenpolder geweest. Dit gebied is lang afgesloten geweest en pas sinds kort weer toegankelijk. Je kan goed merken dat de vogeltrek op gang gaat komen, vogels zijn zich aan het verzamelen voor de grote reis naar hun winterverblijf in verwegistan. Boerenzwaluwen vlogen af en aan, gingen op het prikkeldraad zitten, vlogen op en streken weer neer:
Op de achtergrond zijn grauwe ganzen en brandganzen te zien. Jeffrey schatte het aantal op 1500. Dat is natuurlijk een globale inschatting maar het geeft wel aan dat het om heel veel exemplaren gaat. En tussen al die ganzen zat een ‘vreemde eend in de wei’. Het gaat om een hybride, dat is een kruising tussen twee soorten. Dus vader grauwe gans en moeder grote Canadese gans (of andersom). De naam van die Canadese soort zegt het al, het is een forse gans. Deze hybride was dan ook een stuk groter dan de rest. Even verderop zag ik heel in de verte een wittige gans. Anders dan anders. Mijn camera heeft een redelijk ver bereik. En dan kun je ook nog eens de gemaakte foto inzoomen. Zo ontdekten we dat het om een Indische gans gaat. Ook al zo’n buitenbeentje, deze soort zie je niet vaak.
Indische gans 
Hybride grote Canadese gans & grauwe gans
Ook heel ver weg, in een kale boom, zagen we een roofvogel zitten. Beetje ander silhouet dan de buizerd maar vanwege de afstand was het bijna niet te zien om welke soort het ging. Foto genomen, digitaal ingezoomd en met de app Obsidentify kwamen we erachter dat we een nieuwe soort hebben gescoord: de visarend. Wauw, gaaf. De ekster die erbij kwam zitten, wist dat die niks te vrezen had want een visarend eet alleen… juist, vis. De sperwer die we verderop zagen zorgde wel voor veel rumoer onder de zwaluwen, want die staan zeker wel op het menu.
Ekster en visarend 
Zwaluw en sperwer
We hebben ons nog een poosje vermaakt bij een vijver waar 3 futen rondzwommen. De kleintjes hebben nog zo’n grappig zebra-koppie, ik blijf ze vermakelijk vinden. Ook hun gedrag is fascinerend om naar te kijken, de ouder zat op een gegeven moment een kleintje achterna. Geen idee waarom, misschien wilde ze even met rust gelaten worden. Want dat piepen ging maar door, je zou er inderdaad dol van worden.
De auto stond bij de gracht van kasteel Amerongen geparkeerd, daar hebben we nog een stukje gelopen. In de gracht zaten best wat eenden. Wilde eenden, krakeenden en er zwom een duidelijk andere soort tussen. De gele streep op zijn kop is nog niet zichtbaar, die verschijnt later in het seizoen. Eenden ruien in de zomer. Ze verliezen dan hun veren en het lijkt net of er geen mannetjes-eenden meer over zijn. Want die felle kleuren zijn even helemaal verdwenen. Maar dat komt goed, het duurt een poosje maar dan hebben ze hun prachtkleed weer terug. Deze smient-man is al aardig op weg:
