Afgelopen weekend hebben Jeff en ik Texel weer mogen bezoeken. Het was een last-minute-actie, we verbleven in een prima B&B genaamd Aangenaam Texel, midden in De Koog. Op loopafstand van een laadpaal (belangrijk als je elektrisch rijdt en weinig rijbereik hebt!), de winkels en het strand. We hebben al regelmatig op Texel vakantie gevierd, dus alles is ons inmiddels wel een beetje bekend. Omdat dit een kort verblijf was, is dat wel prettig.
Aanleiding was het lekkere weer 😉 en een zeer zeldzame vogel die hier al een paar maanden verblijft: de brileider. Hij is op 13 januari voor het eerst hier waargenomen. En toen stond heel vogelminnend Nederland (en ver daarbuiten) op z’n kop. Want wie deze soort wil spotten, moet in de zomer naar Alaska. En dan zijn de mannetjes een paar weken waar te nemen bij Utqiagvik, omdat ze daar aan land komen om te paren. In de winter zitten ze in wakken op de Beringzee, onbereikbaar voor normale (en minder normale) mensen. Een brileider is nog nooit gezien in West-Europa, het is een ultiem zeldzame dwaalgast.
Van heinde en verre (zelfs van buiten Europa) kwamen vogelaars kijken, het was gekkenwerk. Meer dan tweeduizend mensen reisden af naar het kleine eilandje in Nederland. Dan kan je wel bedenken hoe druk het daar geweest moet zijn. Hele rijen telescopen, camera’s en verrekijkers op de dijk. Allemaal op zoek naar die ene vogel. En wij… hebben ‘m laten gaan. Want die drukte vinden we maar niks. Toen we vrijdag de B&B boekten, was de eider nog waargenomen. We grapten: ‘Zul je net zien, komen wij eraan en dan is de vogel ‘m gevlogen’.
Zaterdag vroeg opgestaan zodat we met de boot van half tien richting Texel voeren. Lekker weer, zonnetje erbij. Voordat we naar ons huisje gingen, hebben we eerst nog een paar uur gevogeld. De zeldzaamheid niet gevonden, maar genoten van het vele andere dat er was. Zoals deze kluten. Aan de liggende houding van de kop en hals van de rechtse kluut had ik door dat er een paring aan zat te komen. Het mannetje nam er de tijd voor. Poetsen, heen en weer om het vrouwtje lopen en nog eens poetsen. Het duurde zo lang dat onze aandacht verslapte, waardoor we het moment suprême misten. Het was ook niet meer dan een erop en eraf, het voorspel was interessanter.
’s Middags hebben we nog een poosje buiten in de tuin gezeten, uit de wind en in de zon. Boekje erbij, heerlijk! Na het eten naar het strand gelopen en daar van de zonsondergang genoten.
Wij (en komt vooral door mij) zijn geen uitslapers in de vakantie. Want morgenstond heeft goud in de mond en dat wil je toch niet missen? Dus in alle vroegte stonden we zaterdagochtend de dag te begroeten.
Hier staat ook de Ijzeren Kaap, die fungeerde vroeger als baken voor de scheepvaart. Het is nu een rijksmonument en voor ons een fraai object om te betrekken in de foto:
Mooi natuurlijk, maar hier wordt de brileider ook vaak waargenomen. Alleen nu zat hij er niet, dus de plasjes aan de andere kant van de dijk langsgegaan. We zijn voor het eerst naar een eendenkooi achter een plas gelopen, die hadden we nog niet eerder ontdekt. Interessant uitzicht met leuke watervogels. Er waren veel zwanen actief. Letterlijk, want ze gingen elkaar af en toe achterna. Die vleugels kunnen flink hard klapwieken. De jonge zwanen lieten het langs zich heengaan. Hun tijd komt nog wel. Later, als ze groot zijn.
Aan ganzen geen gebrek hier. Duizenden. Als ze dan en masse de lucht in gaan, is het behoorlijk spectaculair.
De volgende afbeelding is van dezelfde soort, namelijk brandganzen. Ik vond hun vliegpatroon zo leuk!
Naast de vele brandganzen werden de weilanden bezet met enorme aantallen rotganzen. Deze gans heeft een zwarte kop met een wit streepje in de nek. Voor het vergelijk hier de twee soorten naast elkaar met op links de rotgans.
Naast het genieten van het mooie was het voor mij ook afzien vanwege fikse buikpijn, helaas een chronisch gebeuren. We wilden dus richting het huisje zodat ik wat kon bijkomen, maar keken toch nog even op waarneming.nl of de brileider al was gesignaleerd. En wat denk je, een paar minuten daarvoor was hij gezien, precies op de plek waar we waren, maar dan de dijk over. Snel uitgestapt en de trap over. Het uitzicht was al een plaatje met een zee die op lijkt gaan in de horizon.
Zoals je ziet is het water kalm, met ook wat blauw in de lucht. En daar in de verte zwommen twee stipjes. Een daarvan was een gewone eider, voor het vergelijk hier een foto die ik later maakte in de Slufter:
Maar die tweede vogel had een andere look. Het zal toch niet… vlug een foto gemaakt van het stipje en nog eens flink ingezoomd om te kijken of we ‘beethadden’. YES, het was ‘m. Hartslag in de versnelling, want dit was toch echt wel uniek. Laat het stipje nu recht op ons af komen zwemmen, steeds dichter en dichterbij. Tot hij op ongeveer vijfentwintig meter afstand ging dobberen. Of poseren eigenlijk. Er kwamen nog twee andere dames bij ons, maar dat was het dan. Een privévoorstelling van een wereldvogel. Ongelooflijk, maar echt waar:
En dan zit je daar met perfecte weersomstandigheden en in alle rust te genieten. Dit zijn de momenten die zo gaaf zijn!
De buiktroubles waren even vergeten, maar de realiteit was wel dat een rustmoment goed zou zijn. Dus na deze geweldige ervaring toch naar huis om bij te komen. Daar in het zonnetje gezeten en ’s middags lukte het om er nog even op uit te gaan. Als ik moest kiezen tussen bos of strand, dan ga ik voor het laatste. Ik heb iets met de zee, het zilte, oneindige. Een strandwandeling, daar zit zegen in voor mij.
Deze scholekster was steeds met zijn dolksnavel in het zand aan het peuren, zo te zien met succes!
De brileider-ontmoeting was van een buitengewone categorie. Toch kan ik ook erg genieten van een onderonsje met het gewone volk, zoals deze kokmeeuw. Die gekruiste staartvleugels, prachtig toch!
Gisteren gingen we weer huiswaarts, maar we hebben in de vroege ochtend en rond de middag nog heel wat uren doorgebracht in de natuur. Het waaide als een malle en daardoor was het ook steenkoud. Maar daar kan je je op kleden. Deze scholeksters vlogen in een bijzondere formatie en ook niet zo snel vanwege de windkracht. Tijd genoeg voor een grappig plaatje:
Voor vertrek hebben we eerst nog een Slufter-zeewandeling gemaakt, een fijne afsluiter van een aangenaam Texelweekend!
En omdat het zo’n uniek beest is, hier nog een laatste brileider-pose.
