Bont gezelschap

Gisteren weer een heerlijke ‘vogelfotohutdag’ gehad. De hitte is uit de lucht, het was aangenaam koel in de hut en er was volop leven. Jong leven, wel te verstaan. Hele groepen koolmezen, pimpels en vinken, de jonkies soms nog wat onhandig, maar zeker enthousiast. Er zit ook verschil in de leeftijd van de kleintjes, dat kan je zien op onderstaande voorbeelden van de koolmees. Links is al aardig op weg, een puber zeg maar. Terwijl rechts nog in de babyschoenen staat, bij wijze van…

Pimpelmezen hebben van nature een pittige uitstraling en dat zit er al vroeg in, zoals bij dit pimpeltje. Here I am!

Dit keer heb ik niet zo veel verschillende voerschaaltjes neergezet. Daardoor concentreert het zich wat meer en krijg je een goed beeld van de onderlingen verhoudingen tussen de soorten. Algemene regel: hoe groter de vogel, hoe hoger in de pikorde. In dit bonte gezelschap heeft de specht dus voorrang en moeten de anderen wachten.

Overigens is dit een jonge grote bonte specht, te zien aan het rode petje. Pa heeft een rode nekvlek, het verschil zie je op de onderste foto.

Deze boomklever bezocht ook met regelmaat de voederplekken. Bliksembezoekjes, dat wel. Snel iets lekkers pakken en er weer vandoor.

Nog zo’n vaste bezoeker was de eekhoorn. Heel gezellig om deze spring in het veld te volgen. Af en toe zat hij zo dichtbij, tegen de paal van de hut aan, dat ik ‘m bijna kon aanraken. Bijzonder hoor!

Er waren ook beestjes die ik liever op afstand hield: ratten. Tenminste vier stuks en ze kwamen uit de voerbakjes eten, water drinken en rondjes door de vijver zwemmen. Wel leuk om de interactie te zien. Een enkele vogel kan niet op tegen een rat, maar bij meerdere vogels was de rat wat afwachtender. Ook de eekhoorn vond er het zijne van, het kwam op mij over alsof de rat werd geduld, maar niet van harte.

Er werd af en toe gebadderd, deze dame zwartkop nam het er even van.

De vijver telde vier kikkers. En dan heb ik het over levende exemplaren. Er dreef namelijk ook een dode in, dat was minder smakelijk. Die heb ik met een schepje verwijderd. Brrr, wat een lange poten heeft zo’n beestje eigenlijk. De houding van dit tweetal vond ik grappig, zo net over het randje van de vijver kijkend. Alsof ze dachten: Zullen we of toch nog maar even niet…

Appelvinken lieten zich nagenoeg niet zien. Dit jonge exemplaar kwam wel even wat drinken. Hij ziet er nog erg spikkelig uit. Net als de jonge roodborst. Die heeft nog geen rode borst, want roodborstjes zijn erg territoriaal en dan zou hij te grazen worden genomen door zijn eigen ouders.

Een van nature wat grijzige muis is de grauwe vliegenvanger. En toch is er veel nuance te vinden als je beter kijkt.

De ene mens is meer flexibel dan de ander. Dat geldt ook in de vogelwereld. Een uil kan zijn kop bijna rond draaien, maar deze specht maakt het ook aardig bont:

Deze jonge specht deed halverwege de middag een powernap. Wel blijven opletten uiteraard, toch gingen de oogjes steeds meer knipperen. Minutenlang zat hij wat te dommelen, zo had ik alle tijd voor deze afsluitende plaat: