Afgelopen week ben ik drie keer naar het Binnenveld geweest, te beginnen bij maandag. De hele middag was het grauw en bewolkt en toen ik een klein gaatje in de lucht meende te ontdekken, ben ik snel op de fiets gestapt. Hoewel nog steeds een sombere bedoening, kreeg ik wel een bijzonder oranje ondergaande zon te zien. En die frisse neus was ook wel wat waard.
Twee dagen later was de lucht aanmerkelijk opgeklaard en wilde ik mijn ‘walkstool’ uitproberen. Dit lichte, opvouwbare krukje is makkelijk mee te nemen tijdens een wandeling, Ik zal ‘m vooral gebruiken om onopvallend in de natuur op te gaan in plaats van pontificaal op een pad te staan. Er valt deze periode veel minder te beleven, de plas aan de Kooiweg was op een paar kieviten na leeg. Mijn verdekte opstelling naast de berg maai-afval zorgde niet voor verandering, er was geen kip te zien. En toch… dat er in de omgeving meer zit dan je denkt, werd duidelijk toen er een aantal helikopters overkwamen. Even was de lucht vol opvliegende vogels.
Een geduldig type kun je mij niet noemen, toch kan ik best lang op een plek zitten om vogels te bekijken. Maar als er weinig/niets te zien is, dan ga ik niet een half uur wachten. Dus de kruk opgepakt en door naar het volgende kijkpunt. Laat er nou wel nog een grote zilverreiger in het stoppelveld tegenover de plas landen. Daar heb ik me toch nog even prima mee vermaakt. Met een beetje fantasie lijkt de reiger hier een sierlijke dansmove te maken…
De lucht begon weer te betrekken en twintig minuten later werd de eendenkooi (het bosje links), mijn tweede kijkpunt op de route, in de spotlights gezet.
De derde Binnenveld-ronde bood de meeste vogels maar begon met een ‘wie-doet-er-nou-zoiets’-vondst aan de Kooiweg. En meteen maar een passende straf bedacht, mochten de daders ooit boven tafel komen: volledige opruimkosten betalen plus een taakstraf van minstens 50 uur zwerfvuil ruimen. Dat zal ze leren. Want welke onverlaat dumpt nou deze meuk hier neer?!
Oké, genoeg gegromd. Tijd om te kijken of het steenuiltje dit keer wel op zijn post zit. Want ik heb al twee keer achter het net gevist, hopelijk is drie keer scheepsrecht. En jawel, hij zat op me te wachten. Verder vloog er wat klein grut voorbij maar het was te ver en ging te snel om er een naam aan te geven. Mocht iemand het weten… ik houd me aanbevolen voor de juiste determinatie van dit vliegende bolletje veren.
Even verderop bij het meetstation zat een mannetjestorenvalk op een metalen uitsteeksel en een deze aalscholver op het veeneikenbomenkunstwerk. Zo verschillend met als overeenkomst de kijkrichting.
Het Binnenveld wordt uitgebreid. Een groot stuk weiland word met machines bewerkt. De opgegraven aarde lijkt veel lekkers te bevatten, er vlogen heel wat meeuwen rond. De sloot aan de linkerkant is behoorlijk verbreed, zo krijg je het gevoel ’tussen water’ te fietsen. Allemaal nieuwe natuur en o.a. door bepaald maaibeleid sterk richting gegeven aan welke natuurontwikkeling gewenst en niet gewenst is. De vraag is hoe natuurlijk dat is maar aan de andere kant, laat ik gewoon genieten van het moois dat hieruit voortvloeit. Het wordt nog wat als hier straks rechts én links allemaal rietvogels hun serenades brengen. Je weet toch niet meer waar je moet kijken…
Een prachtige ijsvogel schoot over de Grift en de cetti’s zanger liet zich vanuit het riet horen met een volume waar je niet omheen kan. Deze Binnenveldtochten sluit ik af met een wilde eend, het mannetje is zijn bruine zomerschutkleur weer te bovengekomen en heeft alles in zich om op de versiertoer te gaan.
