In deze koude, nogal eens sombere wintermaanden wil ik (voorspelde) zonneschijn goed benutten. Mijn werkzaamheden buitenshuis staan op een laag pitje, dus alle tijd om eropuit te trekken. Er lag een dikke wolkendeken over het land, dus ik dook nog even het bed weer in omdat het niet veel zin heeft om er dan vroeg op uit te trekken. Maar toen de lucht opklaarde, was ik al snel onderweg. Heerlijk, die zonnestralen op mijn gezicht. Wel koud, helemaal toen de wind aanwakkerde. Maar dat mocht de pret niet drukken. Bij de Kooiweg vlogen twee raven, leuk! Verder weinig te beleven. Op de Veensteeg was er meer reuring. Zoals deze grote zilverreiger in het stoppelveld, die even opvloog en daarbij van zich liet horen. Het valt mij op dat reigers vaak een kreet slaken als ze opstijgen.
Tussen een groep ganzen had ik reetjes gespot. Te ver weg, dus niet voor gestopt. Bij het jagershuisje zocht ik naar steenuil Rakker, maar die is al zo lang afwezig dat ik denk dat mijn favoriete uil niet meer onder ons is. Plots zag ik beweging op rechts en daar kwamen de reetjes aangerend. Recht op mij af tot ze besloten af te buigen en vóór mij de weg over te steken. Nice.
Even later stalde ik de fiets om lopend de ralsloot af te speuren. Aan het eind ligt een mini-natuurgebiedje en daar waren drie boomkruipers bezig boomschors te inspecteren op friemelbeestjes. Verder dobberde in de plas wat eenden en daar klonk de felle roep van een ijsvogel over het water. Die tot mijn vreugde even plaatsnam in een treurboom.
Op de terugweg langs de sloot toch nog de waterral gezien, die verstoppertje speelde. Op zich heeft hij goede camouflagekleuren, alleen de oranje snavel en het felle oog verraadden zijn schuilplek.
