Op de weersite stond de zonsopkomst om 8:20 uur genoteerd. Als je zo vaak (en zo vroeg) in de natuur bent, dan ga je die ook een beetje ‘lezen’. Dus ik weet inmiddels dat een roze-rood lucht al snel overgaat in meer oranje-gele tinten. Op de fiets gezeten zag ik dat er aardig wat kleur in de lucht zat en ik heb er flink de vaart in gezet om die eerste kleurenpracht vast te kunnen leggen:

Al snel verschoof het palet naar meer oranje.

Er hing een vrij dikke wolkenrand aan de horizon, toen deze hemelkleuren versoberden ben ik verder gelopen. Het bruggetje over om daar het natuurgebied te overzien. Weinig vogelleven te bekennen, die tijd komt nog. Kijkend naar links zie ik opeens een soort vuurtje ontstaan in de wolken. Amazing! Nog nooit gezien, ontroerend mooi.

Er zaten veel kolganzen in de weilanden, een paar slierten overvliegende kievieten, wat zwanen en zilverreigers en dat was zo ongeveer de opbrengt van de Kooiweg. O, en wat graspiepers volgens mij. Bij de sloot aan de Veensteeg was het een drukte van belang. Overal gele kontjes en hoge eendengeluiden, onmiskenbare kenmerken van de wintertaling.

Toen ik met een ‘gebiedskenner’ sprak over mijn ontbrekende steenuil Rakker, gaf hij te kennen dat ik eens onder de zonnepanelen moest kijken. Lastig om ter plaatse te beoordelen of de waargenomen donkere vlek onderdeel was van de constructie of dat het om mijn ‘missing link’ ging. Met het opgelichte van de schaduwen kwam er toch iets uilachtigs tevoorschijn. Hoezee, hij leeft nog! Waarom zijn vaste dakgootstek is opgegeven weet ik niet. Misschien was hij alle bekijks zat geworden, hij wordt ook een jaartje ouder… Geef ‘m eens ongelijk.

De waterral liet zich ook niet van zijn beste kant zien en spurtte bij het minste of geringste steeds de begroeiing in. Maakt niet uit, het was al leuk om deze schuwe ral weer waar te nemen. De meerkoeten hadden overduidelijk lak aan toeschouwers. Die hadden alleen oog voor elkaar en dan in de agressieve zin. Deze meerkoet zit zijn rivaal op de hielen:

Het ging er tijdens de gevechten niet zachtzinnig aan toe, echt haantjesgedrag. De hormonen gaan weer opspelen, een teken van de natuur dat de lente in aantocht is. Laat maar komen!


