In eerste instantie zou ik vandaag niet naar het Binnenveld gaan. Het flintertje zon dat was voorspeld was dermate karig, dat ik gisterenavond al had besloten niet te gaan. Mede omdat de temperaturen ook nog eens zeer onderkoeld uitkwamen. Maar het is weer eens wat anders dan ik dacht. De vogeltjes trokken zich niets aan van slechte weersvoorspellingen en zongen me wakker. Het leek mee te vallen met de bewolking, dus toch eruit. Normaal leg ik alles klaar voor een natuurtocht, dit keer dus geheel onvoorbereid. Lege batterijen vervangen, rugzak vullen. Dik aankleden en gaan. En zo kon ik genieten van de prachtige zonsopkomst met o zulke mooie kleuren:
Bij de Kooiweg zwommen kleine slobeendjes in de plas. En rap dat ze waren. Moedereend was in de buurt voor de veiligheid, maar ze gingen best al hun eigen gangetje. Grappig om te zien dat ze telkens ‘opwipten’ om wat lekkers uit de lucht te plukken. Rekken en strekken in de vroege ochtend.
In een andere plas verderop stond een steltloper die niet standaard hier voorkomt. De tureluur (donkerder en met rode snavel en poten) wel, maar die voorste vreemde snuiter is een groenpootruiter. Leuke waarneming!
Even verderop hoorde ik al een blauwborst het hoogste lied zingen. Het zijn geen hele schuwe vogels en ze blijven meestal wel op hetzelfde plekje. Maar het is zeker niet altijd raak voor wat betreft het maken van een mooie foto. Net een vervelend takje ervoor of meneer zingt de verkeerde kant op…
En toch, het kan ook ineens allemaal samenvallen. Hij kwam uit dichte riet, nam plaats op een takje en hield op minder dan 4 meter afstand een prachtige serenade voor mij. Tja, wat moet ik daar nog over zeggen. Dit plaatje spreekt voor zich:
De fietsbrug over het Valleikanaal is het keerpunt richting huis. Vlak daarvoor zag ik een vogel die wat meer body had dan een graspieper. Ze (want het is een vrouwtje) ging rustig in een boomtopje zitten, zodat ik haar vanaf de brug kon fotograferen. Een tapuit. Tjonge, ik heb wel mazzel vanochtend. En daar blijft het niet bij, dat zeg ik alvast maar even. Want in de rietkraag zie ik het silhouet van een ijsvogel. Enorm tegenlicht, dus dan zie je alleen een donkere ‘vlek’. Het zal, nee toch, ja echt… het maken van de bewijsfoto was nog een hele tour waarbij ik mijn scheenbeen heb bezeerd aan de fietstrapper, maar het is gelukt. Die blauwe vlekjes op het koppie, prachtig.
In de berm zit een rietgors. Hij hipt bovenop een paardenbloem en plukt daar de zaadjes vanaf. Tijdens het broedseizoen bestaat zijn voedsel uit ongewervelde beestjes. Daarna gaat hij over op zaden. Dit zadenontbijt zal een beetje een grensgeval zijn (het broedseizoen is al wel begonnen) of hij gaat liever voor vegetarisch.
De fiets parkeer ik nog even tegen het hek aan, vlak bij de uitkijktoren. Daar zijn de rietvogels bezig met een zangwedstrijd, lijkt het wel. Ze zijn zo druk met hun uitvoering, geen tijd om te poseren. Dan maar een ander bijzonder tafereel, namelijk een kievit die een blauwe reiger verjaagt. Er waren wel een paar duikvluchten van de kievit voor nodig om de reiger te laten verkassen, maar de aanhouder won.
Nu moet je weten dat ik vanochtend onderweg me afvroeg wanneer de koekoek eigenlijk terug zou keren uit het warme Afrika. Wellicht is hier nu nog te koud?! Nou, dat antwoord liet niet op zich wachten, ik kreeg een praktijkles: KOEKOEK. Niet alleen liet hij zich horen, hij claimde het luchtruim: I am back! (zie je hem kijken…)
Helemaal vol van de koekoek (en dat ik hem ook nog eens heb kunnen fotograferen) let ik even wat minder op. Maar de show gaat door want er vliegen twee visdieven vlak over me heen. Kek, kek, kek. Ook zij zijn weer terug. Ik weet waar ze vorig jaar nestelden, daar moet ik toch langs dus ik hoop ze straks nog tegen te komen. En ook dat was het geval. Of eigenlijk werd het opnieuw een belevenis. Want er werd samen gejaagd, gevist en gevangen. Wat een dag.
Een toegift is helemaal niet nodig, als je al zoveel moois hebt gezien. Maar vandaag krijg ik meer dan gedacht, dus als laatste nog deze prachtige lepelaar:
