Het blijft wat ‘saai’ weer met veel bewolking en ook mist in de ochtend. Geen ideale omstandigheden voor een Binnenveld-ronde, maar vandaag zou ik hoe dan ook gaan. Weer of geen weer, het is altijd fijn om je hart even op te halen in de natuur. En zo was ik vroeg ter plaatse. Helaas, de zon kreeg geen ruimte en de mist maakte de boel nog kleurlozer. Daarom onderstaande foto’s maar in zwart-wit uitgevoerd. Want het was toch ook wel weer bijzonder om te zien dat de zwarte kraai witte ‘onder-veren’ heeft. Dat wist ik niet. En laat er nou ook een zwarte zwaan tussen alle ganzen bivakkeren. Opvallend zijn de witte vleugelpunten, vooral zichtbaar tijdens het vliegen.
Vanwege de grauwe toestand hield ik het al snel voor gezien. Met als troostprijs dat als de zon enigszins zou doorkomen, ik nog een keer zou gaan. Want ik had me echt verheugd op een natuurdagje. Gisteren alles in huis aan kant gemaakt zodat ik vandaag erop uit kon. Tja, soms loopt het wat anders dan gedacht. Thuis lekker met een boek en gehuld in een dekentje op de bank gekropen, kop thee erbij… maak er wat van.
Het boek (‘Zo ver van huis’ van Sparks) had me in de greep en ik zat er helemaal in. Knap als je zo kan schrijven, en helemaal als het je tot nadenken stemt. Tot ik even opkeek en wat blauwe gaten tussen de wolken zag verschijnen. Snel boek weggelegd en als de wiedeweerga richting Binnenveld gespurt. Net op tijd om nog even wat van de opklaring mee te maken. Als eerste naar de Kooiweg, waar vanochtend de zwarte zwaan zat. Ik zag heel veel ganzen en wilde wat foto’s maken tot alles plotseling de lucht in ging. Paniek! Er kwam een helikopter vrij laag over, wat een gedoe veroorzaakt zo’n gevaarte. Maar het gaf me wel de gelegenheid om naar ‘mijn’ zwarte zwaan uit te kijken. En ja hoor, daar vloog hij tussen de vele grauwe en kolganzen. En een gegak en gewiek, ook pal boven mij. Ik hoorde poepflatsen om me heen vallen, gelukkig werd ik niet geraakt en ik genoot van het spektakel.
Al snel trok de boel weer dicht, maar dit heb ik dan toch fijn meegemaakt. Voor mij geen reizen de wereld over, zoals de gebroeders Sparks. Er valt hier genoeg te beleven. Zoals de meerkoet-wild-waterbaan. Straks daar meer over. Eerst naar het jagershuisje waar versiering aan de hoogspanningsdraden hing. Laat ik daar nou net vanochtend een filmpje over hebben gezien, ik wist dus meteen waarom: ter voorkoming dat vogels tegen de draden vliegen. Want na zo’n botsing delven ze nogal eens het onderspit (en dat gebeurt vaker dan je zou denken). Goede zaak dus, die ronddraaiende ‘wappers’.
Hier was ook een torenvalk op jacht. Ik heb geen vangst vast kunnen leggen, maar het proberen was al mooi om te zien:
Op het keerpunt van mijn vaste route heb ik de fiets geparkeerd en ben het gebied ingelopen. Sop, sop, de grond was flink drassig. Langs de oude veeneiken richting het vlonder. Even getwijfeld of ik die mee zou pakken, er was weinig (zeg maar gerust: niks) te zien. En zo zie je maar, niets is wat het lijkt. Want daar op een vlonderplank ligt een braakbal. Het is een flinke en je ziet veertjes, botjes, haren en wat al niet meer. Het zijn de onverteerde resten van opgepeuzelde dieren en komt via de snavel eruit door braken. Vogels die dieren op het menu hebben staan, hebben twee magen: een die het voedsel verteert en een tweede die de grotere delen tegenhoudt en deze samenkneedt tot een bal. Geen idee welke vogel dit heeft opgehoest, ik heb ‘m maar niet meegenomen om uit te pluizen. Achteraf wel een beetje spijt van, lijkt me best interessant om te zien wat er allemaal tevoorschijn komt. Overigens is een close-up van een stukje mos ook het bekijken waard.
Uiteindelijk loop ik door, plots schiet er een haas het veld over. Er zit dus toch wel wat. En daar hoor ik een cetti’s zanger. En dan zie en hoor ik watersnippen. Als ik op het uiteinde van het vlonder op het randje wil gaan zitten, zie ik daar een paar… wortels. Nee zeg, wie verzint dat nou. Zou er echt iemand zijn geweest die heeft gedacht de hazen hiermee een plezier te doen? Het moet niet veel gekker worden. Ik neem plaats en laat mijn voeten naar beneden bungelen. Zomaar niks doen, dat is soms alles.
Het wordt steeds donkerder en ik stap op. Op de terugweg kom ik langs het Valleikanaal, waar een meerkoet tegen de stroom in zwemt bij een ‘watervalletje’. Hij duikt, komt boven, laat zich een stukje meevoeren en zwemt er weer tegenin. Zo zijn er meerdere die dat doen, ze hebben er schik in. En ik ook.
Al met al is het toch nog een heerlijke natuurdag geworden. En dat zo dicht bij huis. Dat brengt me op een afsluitend heuglijk nieuwtje: we hebben nieuwe tuinbewoners. Zolang zij genoegen nemen met het buitenleven, heb ik er een extra attractie bij in de tuin. Mag ik jullie voorstellen: Greet en Boris!
