Gisteren heb ik een hele dag in een vogelfotohut doorgebracht. Lekker vlak bij, dus ik kon op de fiets erheen. De jonge eigenaar liep even mee, maar moest ook snel weer weg. En toen had ik het rijk voor mijzelf. Eerst wat aan compositieverandering gedaan door wat boomstronken te plaatsen die daar al lagen. En wat takken verwijderd. Verder gepelde en hele walnoten verstopt en een bakje met levende meelwormen opgehangen. Bij een vorige hut was dat dé trekker voor de huismussen. Nog wat zonnepitten hier en daar gestrooid en toen plaats genomen in de hut, achter het net. Er zat geen glas voor de opening, maar een camouflagenet en daar steek je dan je lens onderdoor. Dat is wel intensief kijken, want zelf moet je door de gaatjes van het fijnmazige net turen om zicht te hebben op de omgeving.
En al vlot kwamen ze, de appelvinken. Samen met de groenlingen waren deze prachtige vogels de hele dag door aanwezig. Soms namen ze even een break, maar ze keerden daarna weer terug naar hun home-base. Eigenlijk best bijzonder want appelvinken staan bekend om hun schuwheid, ze verblijven meestal hoog in de bomen. Maar wat wil je, het is hier dan ook een tafeltje-dek-je voor ze. En met de vijver erbij, hebben ze alles bij de hand wat ze nodig hebben.
Dame appelvink (links) is wat kleuren betreft (en gedrag) wat ingetogen. Terwijl meneer echt het heertje uithangt en pittig is naar soortgenoten en anderen. Hoewel ze de groenlingen prima om zich heen dulden, dat viel me op.
Ook opvallend zijn de bijzondere gekrulde toppen van een aantal donkerblauwe veren. En de enorme blauwe snavel, die in de winter hoornkleurig is. Die megasnavel kan overigens met gemak kersenpitten kraken. Ik had voor de walnoten al een notenkraker nodig…
De groenling is heel wat kleiner van stuk en heeft niet zoveel verschillende kleuren ter beschikking. Maar het geel voorzag de setting wel steeds van een vrolijk kleuraccent.
Ook kwam er twee keer een grote bonte specht buurten. Niet lang, maar toch een leuke vogel om even erbij te hebben.
Verder nog een boomklever, koolmees, fitis, houtduif, kraai, roodborst, zanglijster en zwartkop gezien, maar dat waren bliksembezoekjes. De appelvinken stalen deze dag echt de show en kwamen soms op een meter afstand van mij op de vijverrand zitten. Koppie naar me toe, wat wil je nog meer. Dat zijn wel speciale momenten.
Het werd nog even heel spannend voor mij toen er een aantal grote honden PLONS PLONS de vijver instapten. Ik trok me direct met camera terug achter het net en heb met flink kloppend hart deze foto gemaakt. Want ik ben al geen held wat honden betreft en als ze dan op een paar meter afstand op ooghoogte voor je staan, dan doet dat wel wat met je adrenalinepeil.
Hun baas (en eigenaar van de grond) was in de buurt en ze dropen al snel weer af. Pfff, even bijkomen. De vogels waren ‘m uiteraard ook gevlogen, maar kwamen vrij snel weer terug. Rechts bovenin zie je nog net het bakje met de meelwormen. Dit was geen succes en daarom heb ik de wormen op andere, lage plekken gestrooid. Daar kwam meerdere keren een zanglijster op af. De walnoten waren een traktatie voor de eekhoorn die zowel in de ochtend als laat in middag op notenjacht ging rond de vijver. Wat een leuk beestje, echt een snelle rakker en dus een hele uitdaging om te fotograferen.
Deze fotohut zal ik mij herinneren als de appelvinkenhut. Want deze prachtige soort was zo prominent aanwezig dat het buitengewoon was. Soms vielen ze voor mijn neus in slaap terwijl ze van het warme zonnetje genoten. Heel bijzonder en daarom ter afsluiting nog een plaatje aan van deze beauty:
