Jeff en ik waren binnen wat aan het praten toen we ineens een doffe tik tegen het raam hoorden. We liepen erheen en ik zag nog net een staartje van de lounchebank naar beneden zakken. Het ging niet heel hard maar helaas, de aanvaring met de ruit was wel fataal. Dit prachtige Pimpelmeesje heeft denk ik zijn nekje gebroken, er was geen redden aan:
Ik heb nog nooit een vogeltje zomaar in mijn handen gehouden, vond het een beetje spannend maar ook wel een bijzondere ervaring. Ik heb nog even met ‘m gezeten en toen het dode Pimpeltje in de bruine kliko gelegd, voorzichtig op het loof van de worteltjes die we gisteren aten. Daarna gele lelie’s erbij gelegd, een soort van begrafenis maar dan in de kliko. Waarom niet in de grond, denk je misschien… Dan denk ik altijd bij dat plekje aan het sneue meesje, zo werkt dat bij mij. Zo is het beter.