Gisterenavond nam ik de Skimmia onder handen. De struik lijkt ziek te zijn met zwarte vlekken en verkleurd blad. De fikse snoeibeurt van vorig jaar heeft ‘m niet geholpen. Dus, je raadt het al, eruit! Dit soort dingen gaan vrij rap bij mij. Maar dan… een zwart plantgat tussen de tegels van 30×30. Ik kan er een nieuwe struik voor aanschaffen, maar het is een lastig schaduw-wind-hoekje en met sproeien zou het handig zijn om de slang daar neer te kunnen leggen. Betegelen dus. Maar aangezien ik erg opruimerig ben, beschik ik over twee koppelstones en ik heb er 9 nodig.
Ik struin de tuin af, haal achter de loungebank een paar tegels uit de grond en bij de Bruidssluier biets ik er ook nog een paar weg. Daar kan ik wel wat eenjarig spul in zetten en nu heeft deze forse klimmer een groter plantgat waardoor er wellicht wat meer water naar de wortels zal gaan. Zo ben ik dat een beetje aan het goedpraten voor mijzelf, want nu merk ik dat het reuze handig is om dingen te bewaren. En dat van die tegels achter de bank, daar is geen smoes voor te verzinnen. Als iemand nog twee of drie koppelstones over heeft en ze wil opruimen (moet je dus niet te snel doen): ik houd me aanbevolen.
Om even terug te komen op het tegelwerk van gisterenavond. Het lukte niet. De tegels pasten niet en ik liet het even rusten. Tot vandaag. Vanmiddag een tegel-hamer bij pa Andes gehaald, dat werkt fijner dan met de ene tegel de andere tegel erin slaan. Koppelstones die niet pasten, slijp ik bij door er keihard met een andere steen op te ‘hakken’. Net zo lang tot ik ze er tussen kon moffelen. En dan beuken met die hamer. Heerlijk werk! Na veel passen en meten, hakken en slaan is het gelukt. Toen het klaar was zei ik hardop: ‘Ik ben zo trots op mijzelf’.
Later heb ik er met een kopje thee en wat chips (weer zo’n rariteit van mij) de klus gevierd. Wat is het leven soms mooi!