Tja, en dan zit je met die kale voortuin. Nog geen idee hoe ik deze ga opvullen, er moeten echt sterke planten in komen. We wonen op een hoek, door het pad ernaast en de hoogbouw ontstaat er een effect waarbij de wind al snel de hoek om komt waaien. Dan moet je geen ielige plantjes neerzetten, die gaan het niet redden. Denkend aan wat er nu in de winkels veel te koop is, kom ik uit bij een plantje dat ik normaal gesproken nooit zou kopen en al helemaal niet in grote getale: heide. Maar de voordelen zijn er wel: sterk, wit en goedkoop. Omdat ik voor de winter de voortuin gevuld wil hebben, besluit ik de gok te wagen. Voor de prijs van een mooie bos bloemen koop ik 24 potjes witte heide. En die poot ik ‘lukraak’ door elkaar.
Let wel, schijn bedriegt… ik ben behoorlijk lang bezig om alles zo losjes mogelijk neer te zetten voordat ik ze daadwerkelijk in de grond plant. Dat was ook nog een hele klus, niet alleen omdat het er zoveel waren. Elke plant had zoveel wortels dat het de kluit verstikte. Dus eerst de onderkant eraf geknipt en de zijkanten losgetrokken met de snoeischaar.
En eigenlijk vind ik het erg leuk zo. Geen idee hoe het eruit gaat zien als de bloei voorbij is. Behoorlijk saai, denk ik. Dus als ik nou eens flink wat bollen erin zet om dat op te vangen in het voorjaar. Dan de vlinderstruiken die het midden van de zomer pakken en de heide neemt het over in de herfst. En zo is de voortuin het hele jaar interessant met in verhouding weinig verschillende soorten planten.